فهرست مطالب
کلیات
هزینه های مربوط به ساخت یک بیمارستان، بسیار بالا است. بنابراین، مدیریت پروژه و طراحی مجموعه ضروری است. به حداقل رساندن هزینه های پروژه و کارکنان باید یک اولویت باشد.
طراحی پروژه باید در برگیرنده مشاوره های فشرده با مشتریان، پزشکان، مهندسین معمار، طراحان و کارشناسان بیمارستانی در طول مراحل اولیه باشد تا خطر تصمیمات نامطلوب سرمایه گذاری و افزایش ناخواستۀ هزینههای عملیات را از میان بردارد. بر اهمیت همکاری میان مهندسین معمار، مدیران و کارشناسان فنی نمیتوان تأکید بیش از اندازه کرد.-طراحی بیمارستان
پس از طراحی شکل کلی پروژه، مرحلۀ طراحی ساختمان که تعیین کنندۀ سازه و شکل بیمارستان و نیز تدارک خدمات و سیستمهای مهندسی و جزییات امکانات و تجهیزات پزشکی است مورد نیاز میباشد.
اظهار نظرهای کلی
مؤسسات و سازمانهای پزشکی، ارایه کنندۀ درمان و مراقبت از بیماران با شرایط مزمن و حاد است. هدفهای مراقبت پزشکی از نظر ماهیت و میزان گوناگون است و باید دقیقاً مشخص باشند. بنابراین، بیمارستانها از نظر تعداد تخصصها و دپارتمانهای تخصصی و امکانات درمانی، تدارک و تهیۀ داروهای شفابخش، داروهای بازدارنده و نقاهت، معاینه (تشخیص) و درمان، میزان مراقبت، استاندارد پذیرش و میزان آسایش و رفاه، مراقبت روانی، فعالیتهای آموزشی و پژوهشی متفاوت هستند.
در حالی که پیش از این بیمارستانها را با آگاهی طراحی مینمودند، امروزه تمایلی را میتوان نسبت به راحتی روزافزون امکانات مشاهده کرد. بیمارستانهای مدرن از نظر ظاهری شبیه هتلها هستند؛ جوی مسکونی به نظر میرسد که نسبت به شرایط بهداشتی سخت بیمارستانهای قدیمی از اهمیت بیشتری برخوردار است. طول اقامت بیماران، به شدت کوتاهتر میشود و اتاقهای یک یا دو تخته (به خصوص برای بیماران خصوصی) ترجیح داده میشوند.
اظهار نظرهای کلی
بیمارستانهای عمومی، به قسمتهای عملیاتی مراقبت، معاینه و درمان، تدارک، قسمت اداری و تکنولوژی تقسیم میشوند. علاوه بر اینها قسمتهای مسکونی و احتمالاً آموزش و تحقیق و پشتیبانی عملیات خدماتی نیز وجود خواهد داشت. همه این قسمتها در داخل بیمارستان دقیقاً مشخص میشوند. این گزینهها، با در نظر گرفتن ترتیب قسمتهای مختلف، از تنوع زیادی برخوردارند اما حفظ کوتاهترین ارتباط افقی و عمومی همزمان با تعیین حدود هر بخش عملی مهم است و تا حد امکان انجام میشود.—طراحی بیمارستان
انواع بیمارستانها
بیمارستانها را میتوان به دستههای زیر تقسیم کرد: کوچکترین (تا ۵۰ تخت)، کوچک (تا ۱۵۰ تخت)، استاندارد (تا ۶۰۰ تخت) و بزرگ. تعداد کمی از کوچکترین نوع و نوع بزرگ در زمانهای اخیر ساخته شده و به نظر میرسد که در آینده بیمارستانهای استاندارد بیشتر احداث شود. در حقیقت، اصلاحات بهداشتی مدرن، سبب کاهش قابل توجه تعداد کوچکترین بیمارستانها شده است. تضمین کنندگان ممکن است از افراد عمومی، نیکوکار، خصوصی و یا ترکیبی از اینها باشد.
بیمارستانها برحسب عملکرد، به عمومی، تخصصی و دانشگاهی تقسیم میشوند
بیمارستانهای دانشگاهی
بیمارستانهای دانشگاهی با حداکثر تدارک را، باید برابر با آکادمیهای پزشکی و برخی بیمارستانهای بزرگ در نظر گرفت. این بیمارستانها از امکانات به خصوص تشخیصی و درمانی برخوردارند و به طور سیستماتیک به کار پژوهش و آموزش نیز مشغولند. تالارهای سخنرانی و اتاقهای تشریح و توضیح باید به گونهای در نظر گرفته شوند که ناظرین باعث قطع عملیات نشوند. اتاقهای بیماران را باید بزرگتر طراحی کرد تا پذیرای عیادت کنندگان و ناظرین نیز باشند.
شرایط خاص بیمارستانهای دانشگاهی گاه و بیگاه نیازمند مجموعهای از اتاقهاست که به صورت خاصی طراحی شدهاند.
بیمارستان تخصصی
تعداد بیمارستانهای تخصصی، به سرعت رو به افزایش است و دلیل آن، توجه روزافزون به اقسام درمان و رشتههای پزشکی مثل: تصادفات، توانبخشی، آلرژیها، ارتوپدی، زنان و زایمان و غیره است. در این گروه، کلینیکهای مخصوصی، به عنوان مثال، سرطانها، مشاهده پوستی، شرایط ریوی، نابسامانیهای روحی و روانی و … نیز جای داشته و البته مراکز مسکونی توانبخشی، نگه داری کودکان، مدارس مخصوص و خانه سالمندان را نیز شامل میشوند.
انواع بیمارستانها
موارد زیر تعداد نمونه بیماران از میان ۱۰۰۰ نفر در سال، در یک کشور پیشرفته نمونه است (در اینجا، آلمان در سال ۱۹۹۶)
بیمارستانهای بیماریهای حاد ۱/۱۸۰
بیمارستانهای خاص ۶/۳
در بیمارستانها جمعاً ۷/۱۸۳
در حال حاضر، به تعداد زیر برای هر ۱۰۰۰ نفر تخت وجود دارد:
بیمارستانهای بیماریهای حاد ۹/۶
بیمارستانهای خاص ۶/۰
در بیمارستانها جمعاً ۵/۷
اقامت متوسط بیمار (به روز) در سال ۱۹۹۶ به شرح زیر بود:
بیمارستانهای بیماریهای حاد ۴/۱۱
بیمارستانهای خاص ۴/۴۷
در بیمارستانها جمعاً ۱/۱۲
تعداد تختهای موجود در هر کشور، با هم متفاوت است. مثلاً در سال ۹۵ – ۱۹۹۴، تعداد تختهای موجود در بیمارستانهای NHS بریتانیا ۸/۴ برای هر ۱۰۰۰ نفر بود، در حالی که برای تختهای بیمارستانهای حاد، این رقم به ۳/۲ به ازای هر ۱۰۰۰ نفر رسید
طراحی ساختمان بیمارستانها
ساختن یک بیمارستان، یک پروژه بسیار پیچیده است و نیازمند طراحی سیستماتیک برای ارایۀ بهداشت و انعطاف مورد نیاز است زیرا شمار زیادی از افراد را در بر میگیرد. مراحل ساخت باید برآورندۀ نیازهای این عملگردها باشد، پذیرش، تحقیق (در بیمارستانهای دانشگاهی)، آموزش، فعالیت پزشکی، ذخیره سازی و مدیریت یک متدلوژی مناسب طراحی، با به کارگیری تنوعی از ابعاد فضاها و تأسیسات به تحقیق این امر کمک میکند.
تیم طراحی، متشکل از آرشیتکتها، دکترها، نرسها، مهندسین و کارکنان اداری باید هم در خلال طراحی و هم در مراحل ساخت، همکاری نزدیکی با هم داشته باشند، زیرا طرح اولیه در هر مرحله قبل از تکمیل میتواند به دلیل عدم پیشبینی توسعه که ایجاد نقص و اشتباه میکند تغییر یابد.
۸ تا ۱۰ سال طول میکشد تا یک پروژۀ بیمارستانی از مرحلۀ گفتگو برای طرح اولیه به مرحلۀ بهره برداری برسد. این زمان برابر زمان مورد نیاز برای پیشرفت و ایجاد یک نسل جدید تکنولوژی پزشکی است که این امر باعث این خطر میشود که اگر روشهای طراحی و ساخت معمولی مورد استفاده قرار گیرد، ساختمان در زمان بهره برداری خارج از رده باشد.
برای آن که طرح ساختمان واقعیت گرایانه باشد، همکاری با حرف و صنایع مربوطه از شروع کار از اهمیت برخوردار است. به عنوان مثال، از آنجا که ابعاد و اندازههای تجهیزات به موازات پیشرفتهای تکنولوژی کامپیوتر مرتباً در حال تغییر است، این امر در نظام فضاها تأثیری به سزا دارد. ابعاد دپارتمانهای خاص (مثلاً رادیولوژی و رادیوتراپی) نیز در سالهای اخیر تغییر قابل ملاحظهای داشته است به طوری که مشاوره با کاربران موردنظر از اهمیت بالایی برخوردار است
اصلاحات خدمات بهداشتی، تأثیر به سزایی بر طراحی بیمارستانها در آینده خواهد داشت به همان ترتیب که روند خروج تخصصهای پزشکی از بیمارستانهای عمومی و ساخت مراکز کلینیک جداگانه با مدیریت خاص خود (مثلاً رادیولوژی، کلینیکهای روزانۀ سالمندان، مراکز درمانی سیار) وجود دارد. به علاوه، عوامل جلوگیری از حریق و کاهش سر و صدا و نیز مقررات ساختمان سازی و ضروریات گروههای حرفهای مربوطه تأثیر بیشتری بر طراحی میگذراند.
دورۀ کاربردی
بافت ساختمان، کارهای داخلی و تجهیز، مشمول دورههای زمانی متفاوت کاربری است.
برای آن که قابلیت انعطاف برای جانمایی بخشهای مختلف وجود داشته باشد، سازه را باید تا حد امکان از نوع قاب انتخاب نمود. تأسیسات و عناصر داخلی، بسته به دپارتمان و دورههای زمانی، تقریباً هر ۵ تا ۱۰ سال تغییر میکند که میتواند بر ترتیب فضاها تأثیر داشته باشد، به خصوص برای تجهیزات بزرگ تخصصی نصب و حذف این تجهیزات را باید در طول مرحلۀ طراحی در نظر داشت به طوری که ساختار ساختمان دچار تخریب و بازسازی نشود (البته میتواند اثرات هزینهای جدی در بر داشته باشد).—طراحی بیمارستان
اقتصاد بیمارستان ها
تغییرات احتمالی، در کاربری و طراحی ساختمان و متدلوژی ساخت و ساز اثر میگذارد. این معیار را باید در ارزیابی اقتصادی و مراحل کاری و ترتیب کلی اَعمال اداری و عملکردی در نظر گرفت.
هزینه های ساختمانی
هزینههای ساختمانی باید با مقررات مربوطه هماهنگ باشد. نمونه تخصیص هزینهها به ترتیب زیر است:
سازههای مقاوم در برابر آب و هوا حدود ۲۲%
تجهیز و خدمات حدود ۴۰%
تأسیسات و تجهیزات پزشکی حدود ۲۰%
هزینههای اتفاقی حدود ۱۸%
طراحی ساختمانهای جدید، باید برای هر تخت بیمار حدوداً و برای هر تخت (برای تغییرات) در نظر گرفت (که در برگیرندۀ تمامی فضاهای جانبی همچون کنترلهای محیطی و فضاهای ذخیره سازی و انبار است).
قوانین طراحی
بیمارستانها اغلب در چندین فاز ساخته شده و یا در مراحلی به بیمارستانهای موجود اضافه میشوند.
بنابراین، طرح (سیستم رفت و آمد طبقات) و ساخت و ساز باید به گونهای باشد که امکان انواع توسعه فراهم باشد.
پیوستگی
از ابتدای اولین مراحل طراحی، شفافیت، وضوح و صمیمیت باید در میان تیم طراحی، برای پیوستگی میان حوزههای عملیاتی به وجود آید. نیاز به همکاری نزدیک میان دپارتمانهای متعدد بیمارستانی، با نزدیک بودن به هم تسهیل میشود.
مفاهیم طراحی بیمارستان ها
مکان: مکان بیمارستان، برای بخشهای بیمارستانی باید فضای کافی داشته باشد. محل باید ساکت بوده و در آن امکان پیشرفت و توسعۀ بخشها و محلهای سکونت نیز فراهم باشد. بیمارستان باید در محل آرام قرار گرفته و امکان توسعه در زمینهای اطراف به شکل نفوذ در سایت بیمارستان وجود نداشته باشد. مِه، دود، گرد و غبار، باد، بو و حشرات نباید مخل آسایش باشند. زمین نباید آلوده باشد و برای گسترش و توسعه آینده باید فضای باز کافی در نظر گرفت.
جهت: مناسبترین جهت برای اتاقهای درمان و عمل، بین شمال غربی و شمال شرقی است. برای جبهۀ اتاقهای بیماران نیازمند پرستاری، جهت جنوب تا جنوب شرقی مناسب است؛ آفتاب دلپذیر صبح، حداقل افزایش حرارت، نیاز جزیی به سایه در مقابل آفتاب، آفتاب ملایم در عصرها. اتاقهای رو به شرق یا غرب دارای نفوذ نسبتاً عمیقتر و در زمستان نفوذ کمتر آفتاب هستند. جهت اتاقهای بیماران با اقامت کوتاه در بیمارستان اهمیت چندانی ندارد. از نظر برخی متخصصین، اتاقهایی در قسمت شمالی لازم است تا بیماران در معرض نور مستقیم آفتاب نباشند.
مفاهیم: یک بیمارستان موجود باید توسعه یابد، طراحی شامل چهار فاز ساختمان سازی است. یک محوطۀ محصور بزرگ، مانند یک پارک ایجاد میشود که پنجرهها این امکان را داشته باشند تا بدون مشکلات محافظت در برابر سروصدا به طرف آن باز شوند.
شکلهای ساختمان
شکل یک ساختمان، به شدت از چگونگی دسترسی به آن و مسیرهای رفت و آمد متأثر است. بنابراین، در این مورد تصمیمگیری شود که یک شکل مانند ستون فقرات با شعبات (دپارتمانهای فردی) انتخاب شود یا مسیرهای رفت و آمد از یک هستۀ مرکزی به شکل شعاعها خارج شوند.—طراحی بیمارستان
باید به بسط و گسترش آینده هم توجه داشت، این کار، با ادامه مسیر و هستۀ اصلی به راحتی امکانپذیر است. از مسیرهای رفت و آمد مصاحبه باید پرهیز کرد زیرا آنها هرگونه کار گسترش را بسیار پر هزینه و قابل قطع شدن میسازد.
تنظیم ارتباطات عمودی داخل یک بیمارستان باید طوری طراحی شود که قسمتهای عملکردی – مراقبت، درمان، تأمین، دسترسی به بیماران ممنوع الملاقات، حیاط سرویس، گاراژ زیرزمینی، انبارها، قسمتهای اداری، خدمات پزشکی – به صورت کارآمد به هم مرتبط و در دسترس باشند.
یک جانمایی مؤثر میتواند به ترتیب زیر باشد:
طبقه آخر: محل فرود هلی کوپتر، اتاق دستگاههای ایرکاندیشن، مدرسه پرستاری، آزمایشگاهها،
طبقه دوم و سوم: اتاقهای بیماران،
طبقه اول: قسمت جراحی، استرلیزاسیون مرکزی، مراقبتهای ویژه زنان، بیمارستان کودکان،
طبقه همکف: ورودی، رادیولوژی، خدمات پزشکی، آمبولانس، ورودی برای بیمارستان ممنوع الملاقات، اتاقهای بیماران اورژانس، اطلاعات، اداری، کافه تریا،
زیرزمین: انبارها، فیزیوتراپی، آشپزخانه، اتاق دستگاههای گرمایشی و تهویه، رادیوتراپی، شتاب دهندۀ خطی، و
زیرزمین دوم: گاراژ زیرزمینی، تأمین برق—-طراحی بیمارستان
بیماران سرپایی
مکان اتاقهای درمان سرپایی از اهمیت خاصی برخوردارند. جداسازی مسیرهای بیماران اورژانس و بیماران بستری باید در اولین مراحل طراحی در نظر گرفته شوند.
تعداد بیماران موردنظر، به اندازه کلی و امکانات فنی بیمارستان بستگی دارد. در جایی که همیشه شمار زیادی از بیماران سرپایی وجود دارد، محل جداگانهای میتوان به دور از سایر عملیات بیمارستان ایجاد نمود. اما باز هم باید ارتباط نزدیکی با بخشهای اشعۀ ایکس و جراحی وجود داشته باشد—-طراحی بیمارستان
مثال طراحی
در یک ساختمان شش طبقه، ترتیب عمودی طرح به این صورت است که قسمتهای پرستاری در بالای قسمتهای خدمات رسانی، معاینه و درمان قرار میگیرند. در طبقۀ همکف بخشهای اورژانس، آمبولانس و اشعۀ ایکس قرار دارند، دپارتمانهای جراحی و مراقبتهای ویژه نیز در طبقه اول واقع میشوند.
تقسیم بندی و مدول ساخت و ساز است.
ساختمان را طوری در نظر بگیرید که در سه فاز بنا شود که در نتیجه ساخت و ساز به شکل اتصال به بیمارستان موجود در میآید. رفت و آمد عمودی از طریق دو بلوک آسانسور تأمین میشود که هر یک دارای چهار آسانسور و یک راه پله است. در هر گوشۀ ساختمان، پلههای فرار اضطراری قرار دارد. رفت و آمد در هر طبقه در یک راهروی اصلی به عرض m 6/3 متمرکز است. ارتفاع طبقات متفاوت برای قسمتهای درمانی (m 5/4) و قسمتهای پرستاری (m 4/3) در نظر گرفته شود.
هماهنگی اندازه ها
مدولها: هماهنگی اندازههای مدولار بهترین نقطۀ شروع برای برآوردن نیازهای استراتژیک طرح است. سیستمهای مرجع، مدولهای پایه و مدولهای چند برابر خاص، جزئیات ساخت، طرح کلی و ابعاد قسمتهای ساختمان را باید در نظر داشت. برای ساخت و ساز بیمارستان، ابعاد مدولار ترجیح داده شد ، M 6 یا M 3 اگر اضافات بسیار متعدد باشند توصیه میشود. در این سیستم، تمامی اجزای ساختمان با هم هماهنگ شدهاند. سازۀ اصلی با ایجاد یک چهارخانۀ عمودی و افقی اساسی ترسیم میشود.—طراحی بیمارستان
تفاوت بر سر ابعاد، نتایج قابل ملاحظه برای ساختمان در بر دارد و سیستمهای ساختمانی موجود در بازار باید با این هماهنگی ابعادی تطابق داشته باشند. بنابراین تجویز یک استاندارد معمول اندازهها در طراحی مفید است. مزایای هماهنگی ابعادی، دورههای ساخت کوتاهتر و جایگزینی آسانتر اتصالات داخلی با توقف کمتر خدمات است. پلان شماتیک طبقۀ همکف بیمارستان Cantonal شهر Basle نشان دهنده جدولبندی سازه، اندازه پشتیبانی، موقعیت و طرح کلی و ابعاد مناطق مرکزی و کانالهای عمودی است.
استفاده از چهارخانههای مختصاتی: بیمارستان چلسی و Westminster در لندن یکی از بزرگترین بیمارستانهای اروپاست و نشان میدهد که یک ساختمان به این اندازه، چطور درون یک چهارخانۀ مختصاتی طراحی و برنامهریزی میشود.
حیاطهای داخلی بزرگ، امکان نور طبیعی را برای بیشتر اتاقهای طبقات فراهم میسازد. جدول بندی مختصاتی طرح که در آن، تمام تقسیمات بر آن اساس قرار گرفتهاند حدود متر است. هم اتاقهای معاینه و هم اتاقهای بیماران (با مرکزیتهای m 6/3) با این جدول هماهنگ میشوند. پلههای فرار ضروری در حیاطهای داخلی یا در خارج ساختمان قرار میگیرند.
جدول بندی چهارخانه ای مختصاتی
چهارخانههای مختصاتی سازه باید برای تمایز قسمتهای دارای وظایف اصلی، وظایف پشتیبانی و ترافیک خودرویی راهنمای دقیقی باشند.
مقایسة قسمتهای عملکرد فردی و اتاقهای مورد نیاز، باید مسبب چهارخانههای مختصاتی سازهای شوند که برای همهگونه وظایفی مناسب است.
مراکز عملکردی متعددی را، به بهترین وجه میتوان در چهارخانههای مختصاتی ۲۰/۷ یا ۸/۷ متر طراحی کرد. چهارخانههای کوچکتر مشکل سازند زیرا اتاقهای بزرگ (مثل اتاقهای عمل) را که باید بدون ستون باشند به سختی میتوان تغییر نمود.
جدول فضاها
جدول فضاها را که نشان دهندة طبقهبندی کلی و نیازهای بیمارستان است باید ترسیم کرد تا چهارخانههای مختصاتی ساختاری و پلان مناسب را به دست دهد. بسته به نوع بیمارستان، این امر تمامی احتمالات را در بر نمیگیرد اما فقط فضاهای بخشهای کلیدی را پوشش میدهد. مشخصات جدول فضاها را باید با کاربران مورد بحث قرار داد، به این ترتیب میتوان مشخصههای کامل فضا به فضا را تنظیم نمود.
قسمتهای تخصصی یک بیمارستان، میتواند به بر ماهیت و اندازة سایر مراکز عملیاتی فردی تأثیرگذار باشد و همکاری نزدیک میان طراحان و کاربران میتواند از مشکلات بعدی جلوگیری نماید.
با استفاده از روشهای مبنا، میتوان به اندازة کلی مراکز عملکرد فرد نایل آمد. اما اینها فقط توصیه هستند و به جهتگیری و خدمات پروژة واقعی مورد بحث بستگی دارند.
راهروها، درها، پلهها، آسانسورها
جدول فضاها را که نشان دهندة طبقهبندی کلی و نیازهای بیمارستان است باید ترسیم کرد تا چهارخانههای مختصاتی ساختاری و پلان مناسب را به دست دهد. بسته به نوع بیمارستان، این امر تمامی احتمالات را در بر نمیگیرد اما فقط فضاهای بخشهای کلیدی را پوشش میدهد. مشخصات جدول فضاها را باید با کاربران مورد بحث قرار داد، به این ترتیب میتوان مشخصههای کامل فضا به فضا را تنظیم نمود.
قسمتهای تخصصی یک بیمارستان، میتواند به بر ماهیت و اندازة سایر مراکز عملیاتی فردی تأثیرگذار باشد و همکاری نزدیک میان طراحان و کاربران میتواند از مشکلات بعدی جلوگیری نماید.
با استفاده از روشهای مبنا، میتوان به اندازة کلی مراکز عملکرد فرد نایل آمد. اما اینها فقط توصیه هستند و به جهتگیری و خدمات پروژة واقعی مورد بحث بستگی دارند.
راهروها
راهروها باید برای بیشترین مقدار رفت و آمد مورد نظر طراحی شوند. به طور کلی، راهروهای دسترسی باید حداقل m 50/1 پهنا و راهروهای مخصوص حمل بیمار حداقل m 25/2 عرض مؤثر و سقف کاذب آنها تا m 40/2 ارتفاع داشته باشد. پنجرههای نورگیر و تهویه نباید بیش از m ۲۵ از هم فاصله داشته باشند.
عرض مؤثر راهروها نباید تحت تأثیر برآمدگیها، ستونها و سایر عوامل ساختمانی کاهش یابد. درهای مخصوص دود باید در راهروهای اتاقهای بیماران مطابق با مقررات محلی نصب شوند.—–طراحی بیمارستان
درها
هنگام طراحی درها، شرایط بهداشتی را باید در نظر گرفت: پوشش سطح آنها باید در برابر عملکرد درازمدت عناصر تمیز کننده و ضدعفونی کننده مقاوم باشد ضمن آن که باید طوری طراحی شوند که از انتشار صدا، بو و کوران هوا جلوگیری کند. درها باید دارای همان استاندارد عایق صدا باشند که دیوارهای پیرامونی آنها هستند. یک ساختار دولایه باید برآورندة حداقل کاهش صوت dB 25 باشد. ارتفاع درها به نوع عملکرد آنها بستگی دارد:
درهای عادی m 20/2- 10/2
درهای ورودی خودرو، بسیار بزرگ m 50/2
ورودیهای ترابری m 80/2- 70/2
حداقل ارتفاع در راههای نظیر بیمارستان m 50/3
پله ها
بنا به دلایل ایمنی، پلهها باید طوری طراحی شوند که در صورت لزوم بتوانند پذیرای تمام رفت و آمدهای عمومی باشند. البته مقررات ملّی ایمنی و ساختمان، اعمال خواهد شد. پلهها باید در هر دو طرف دارای نرده (بدون لبة جلو آمده) باشند
. راه پلههای دایرهای را نمیتوان پذیرفت. عرض مؤثر پلهها و پاگردها در راه پلههای ضروری، باید حداقل m 50/1 باشد و از m 50/2 تجاوز ننماید. درها نباید عرض مفید پاگردها را کاهش دهد. بر اساس مقررات بیمارستانی، درهایی که به طرف راه پلهها باز میشوند باید در جهت فرار باز شوند.
ارتفاع mm 170 برای پلهها مجاز بوده و حداقل عمق گام لازم mm 280 است. باید نسبت خیز/ گام mm 150:300 را حفظ کرد—طراحی بیمارستان
آسانسورها
آسانسور به حمل افراد، دارو، ملحفه و لباس، غذا و تختهای بیمارستانی بین طبقات اختصاص دارند و بنا به دلایلی بهداشتی و زیبایی آسانسورهای جداگانهای باید برای برخی از این مواد تدارک دید. در ساختمانهایی که در آنها قسمتهای مراقبت، معاینه یا درمان در طبقات فوقانی قرار میگیرند، باید حداقل دو آسانسور مناسب حمل تخت تدارک دیده شود. این آسانسورها باید برای یک تخت و دو نفر همراه جای کافی داشته باشند؛ سطوح داخل آنها باید صاف، قابل شستشو و قابل ضد عفونی بوده کفشان لغزنده نباشد. چاله آسانسورها باید ضدآتش باشد.
برای هر ۱۰۰ تخت باید یک آسانسور چند منظوره و حداقل دو عدد و به بیمارستانهای کوچکتر در نظر گرفته شود. علاوهبر اینها، باید حداقل دو آسانسور کوچکتر برای تجهیزات قابلحمل، و عیادت کنندگان وجود داشته باشد:
بخش جراحی
در گذشته، مراکز عملهای جراحی در داخل بیمارستان، به عنوان یک واحد معاینه و درمان متمرکز مورد استفاده بخشهای تخصصی متعدد طراحی میشد
. دلایل این امر، به کارگیری بهینه فضا، تجهیزات و کارکنان، تدارک مطلوب بیمار از طریق بخشهای خدماتی متمرکز تحت مدیریت متخصصان و ملاحظات بهداشتی بود. معایب ممکن در دپارتمانهای جراحی متمرکز بزرگ، هزینههای سازمانی بالا و ریسک عفونت به دلیل شمار زیاد افرادی است که با هم آورده میشوند. عیب دیگر، ترکیب عملیات عفونی و پاک در یک مرکز است
. یک پلان واحدهای جراحی عفونی و پاک را باید با جراحان و متخصصین بهداشت مورد بررسی قرار داد. طرحهای جاری برای بیمارستانهای بزرگ، دارای واحدهای جداگانه برای عملهای عفونی و پاک است. واحدهای جراحی خارجی، به طورکلی بهتر میتوانند شرایط را برآورده سازند
. هنگام تصمیمگیری برای مکان بخش جراحی، روابط خدماتی با سایر مراکز عملیاتی باید کنترل شود. اینها شامل پذیرش، خدمات اورژانس، جراحی، زایمان، آندوسکوپی و کلینیکهای تخصصی است
عملکرد و طرح کلی
درمان در بخش جراحی، مخصوص بیمارانی است که شرایط آنها تشخیص داده شده است اما با تجویز دارو قابل بهبود نیستند و باید مورد عمل جراحی قرار گیرند. این بخش باید در نزدیکی بخش مراقبتهای ویژه، اتاق ریکاوری و محل استرلیزاسیون مرکزی باشد
زیرا روابط متقابل میان این بخشها وجود دارد و به این ترتیب دسترسی آسان باید تضمین شود. احتیاطهای بهداشتی ایجاب میکنند که واحد جریان از بقیة عملکردهای بیمارستانی مجزا باشد. این امر با استفاده از فضاها و هالها میسر میشود. بخشهای جراحی، بهتر است به طور متمرکز در قسمت مرکزی بیمارستان واقع شوند.
قسمت پذیرش موارد اورژانسی (تصادفات) باید تا حد امکان نزدیک قسمت جراحی باشد زیرا این بیماران، اغلب باید خیلی سریع به قسمت جراحی منتقل شوند.
سازماندهی بخش جراحی
هر بخش جراحی نیازمند اتاقهای زیر است:
اتاق عمل
اتاق ورود
اتاق خروج
دستشویی
اتاق تجهیزات
در پروژههای جدید، دو اتاق عمل، میتوانند از یک اتاق خروج استفاده کنند. لازمة دپارتمانهای جراحی یک لابی کارکنان، لابی بیمار، راهروی تمیز، اتاق بیهوشی، لابی زبالهها، لابی تأمین، محل خاص دو تخت عمل و در کنار آن اتاق ریکاوری است.
از لابیهای بیمار میتوان برای انتقال تخت به تخت، آمادهسازی تختهای عمل و تختهای بیماران و انبار استفاده کرد. یک اندازه مناسب حدود است و اتصالات باید شامل دستشوییها و یک نقالة الکتریکی برای انتقال تخت به تخت باشد.
← (۱) پلان ایدهآل یک بخش جراحی خارج از مجموعه با یک ارتباط مستقیم به ساختمان اصلی. سیستم راهرو، به راهروهای کارکنان با ارتباط به فضاهای عملکردی و راهروهای بیماران قبل و بعد از عمل تقسیم میشود. یک ضرورت، به هنگام طراحی یک ساختمان جدید این است که ساختمان حداقل از یک طرف قابل بسط و توسط باشد.
← (۲) پلان کف بخش مرکزی جراحی در مرکز بیمارستانی شمالی، دورتموند با پنج اتاق عمل و اتاقهای اضافه. بیماران قبل و بعد از عمل جدا میشوند. و کارکنان از راه قسمتی که پذیرای بیماران بیهوش نشده است، رفت و آمد میکنند.—طراحی بیمارستان
فضاهای اصلی عمل جراحی
مسیرها
فعالیتهای مختلف باید از هم مجزا باشند تا انتقال میکروب از طریق ارتباط، کاهش یابد. سیستمهای دارای یک راهرو که در آن، بیماران قبل و بعد از عمل، کارکنان قبل و بعد از عمل، و اجسام تمیز و کثیف بدون جداسازی استفاده میکنند، دیگر استاندارد نیستند.
بهتر است که سیستمهای راهروی دوتایی داشته باشیم که در آنها بیماران و کارکنان یا بیماران و مواد کثیف از هم جدا شوند. بهترین ترکیب شرایط انفرادی، مشخص نشده است. بنابراین، جداگانه با آنها برخورد میشود. یک استراتژی مؤثر جدا کردن عبور بیماران از قسمت کاری مورد استفاده پرسنل جراحی است.
تعدادی از اتاقهای کار و تأمین، به طور مستقیم به اتاق عمل مستقیم متصلند. اتاق عمل باید طوری طراحی شود که تا حد با مربع شکل باشد و امکان کار در هر جهتی را فراهم آورد
. اندازه مناسب با ارتفاع m 000/3 است، که امکان یک ارتفاع اضافی m 70/0 برای تهویه مطبوع و سایر تأسیسات را نیز میتوان فراهم نمود. اتاقهای عمل باید تا حد امکان به صورت هماهنگ مجهز باشند تا امکان حداکثر انعطافپذیر به وجود آید.
در وسط فضا یک تخت عمل قابل حمل قرار دارد که روی یک پایه ثابت قرار میگیرد. نور طبیعی در اتاق عمل، از نظر فیزیولوژیکی دارای مزیت است اما اغلب به دلیل طرح کلی نمیتوان آن را فراهم کرد. در جایی که این نور وجود داشته باشد، باید امکاناتی فراهم آید
تا در مواقع لزوم جلوی آن کاملاً گرفته شود (به عنوان مثال، عملهای چشم و اتاقهای بسیار تاریک انجام میشوند). امروزه، اتصالات تأسیساتی و امکانات تأمین فنی از طریق تجهیزات بیهوشی موقت تأمین میشود. در غیر این صورت، اتصالات خطوط خلاء، اکسید نیتروژن و برق اضطراری باید حداقل m 20/1 بالاتر از سطح کف قرار گیرند.
جدا کردن قسمتهای کاملاً استریل که تجهیزات استریل از آن جا تأمین میشوند، از اهمیت بالایی برخوردار است. تقسیم اتاقهای عمل به قسمتهای عفونی و پاک، موضوعی بحث برانگیز اما از نظر احتیاطی، بسیار حساس است. کفها و دیوارها باید کاملاً صاف و هموار و به آسان قابل شستشو باشند؛ از طرحهای تزیینی و برجستگیهای سازهای باید پرهیز کرد.—-طراحی بیمارستان
اتاق بیهوشی
اتاق بیهوشی باید حدوداً بوده و به طرف اتاق عمل بوده و دارای درهای کشویی باشد (عرض خالص m 40/1). این درها، باید پنجرهدار باشند تا ارتباط بصری با اتاق عمل را فراهم آورد. این اتاقها باید به یک یخچال، سینک زهکش، قسمت شستشو، قفسهها، اتصالات خاص تجهیزات بیهوشی و برق اضطراری مجهز باشد.
اتاق به هوش آمدن
این اتاق، به اتاق بیهوشی مشابه است. دری که به کریدور کار باز میشود باید به صورت یک در و لولایی با عرض خالص m 25/1 طراحی شود.
دستشویی
تقسیمبندی به دستشوییهای تمیز و غیر تمیز ایدهآل است؛ اما از دیدگاه بهداشتی، یک واحد دستشویی بزرگ کافی است. حداقل عرض این قسمت باید m 80/1 باشد. برای هر اتاق عمل باید سه لگن دستشویی از نوع بدون پاشیدن آب، با کنترل پایی وجود داشته باشد. درها به اتاق عمل باید دارای یک پنجره باشند و اگر الکتریکی هستند باید با کنترلهای پایی باز شوند. اگر صرفهجویی در هزینهها اولویت دارد، باید از درهای گردان استفاده کرد
اتاق استریل وسایل
اندازه این اتاق بیشتر قابل انعطاف است اما باید برای رفها و قفسههای فضای کافی داشته و به طور مستقیم، از اتاق عمل قابل دسترسی باشند. برای هر اتاق عمل یک اتاق به مساحت لازم است.—-طراحی بیمارستان
اتاق تجهیزات
اگرچه دسترسی مستقیم به اتاق عمل ترجیح داده میشود، اما این امر همواره امکان ندارد در جایی که دسترسی مستقیم را نمیتوان ایجاد کرد، اتاق تجهیزات باید تا حد امکان به اتاق عمل نزدیک باشد تا از زمانهای انتظار بکاهد. اندازه حدوداً باید در نظر گرفته شود.
اتاق استرلیزاسیون فرعی
این اتاق میتواند به طور مستقیم با محوطة استریل اتاق عمل مرتبط باشد یا نباشد. این اتاق، در برگیرندة یک محوطة غیر پاکیزه برای اجسام غیر استیل و یک محوطة پاکیزه برای اقلام استریل آماده شده است. این اتاق باید به یک سینک، سطح ذخیرهسازی، سطح کار و استرلیزرهای بخاری مجهز باشد
. ارتباط یک اتاق استرلیزاسیون فرعی به چند اتاق عمل، سبب بروز مشکلات بهداشتی میشود و به این ترتیب، باید از آن پرهیز کرد. توجه داشته باشید که ابزارهای جراحی در واحد استرلیزاسیون مرکزی آماده میشوند که در خارج از محیط جراحی قرار دارد.—-طراحی بیمارستان
امکانات پس از عمل
تکنولوژی اتاق پاکیزه و تهویه مطبوع
سیستم تهویه مطبوع، بخش حیاتی تکنولوژی اتاق پاکیزه است. یک مثال نمونه از یک جابهجایی هوا با تلاطم کم و سرعت ثابت حرکت هوا (۴۵/۰ متر بر ثانیه) استفاده میکند تا در جریان خفیفی به وجود آید که در جلوی آن، هرگونه میکروب و ذرات آزاد شده به خارج از اتاق رانده شود
. یک جریان جهتدار اضافی که جهت آن به سمت اتاق عمل است، سبب کاهش آشفتگی هوا خواهد شد. از ترکیب هوای آلوده و هوای تازه (هوای اتاق پاکیزه) باید پرهیز کرد. برای حفظ بهداشت تجهیزات عمل، باید مساحت حدوداً را در نظر گرفت.
سیستم تهویه مطبوع همچنین با فیلتره کردن، رقیق و فشرده نمودن هوا پیش از آماده کردن هوای مناسب به مقدار لازم، مقدار میکروبهای هوا را کاهش میدهد. مثلاً ۲۰- ۱۵ مرتبه تعویض هوا در ساعت لازم است تا آلودگیزدایی کافی هوا در بین عملها تضمین شود.
برای ایجاد محلی در اتاق عمل که تا حد امکان عاری از میکروب، ذرات باشد نباید جریان هوای ورودی کنترل نشدهای از اتاقهای مجاور وجود داشته باشد——-طراحی بیمارستان
. برای فراهم کردن این مورد، میتوان با درزگیری اتاق عمل (تمام درزها باید تا حد امکان در طول ساختمانسازی گرفته شوند) یا با تنظیم فشار محافظت کننده نایل آمد (یعنی بالاترین فشار در اتاق عمل، سیستم اتاقهای بیهوشی و پایینترین فشار در اتاقهای جانبی، و متعاقباً به وجود آمدن شیب فشاری که هوا را از اتاق عمل به قسمتهایی میراند که نیازمند محافظت کمتری هستند).
بنابراین، پنجرههای اطاق عمل باید با شبکههای تهویه قابل درزگیری مجهز باشند. ضوابط مشخص، حرکت هوا بین اتاقهای مختلف بخش جراحی را تعیین مینماید
عملکردهای جانبی
لازم نیست که اتاقهای خاص عملکردهای جانبی، درست در مجاورت اتاق عمل باشند. جداسازی با راهروی که خاص استفادة بیمار نیست، توصیه میشود.
محل استراحت پرستاران
ابعاد این اتاق به اهواز بخش جراحی بستگی دارد. باید چنین فرض شود که برای هر تیم جراحی هشت نفر پرسنل وجود دارد (پزشکان، پرستاران اتاق عمل، پرستاران بیهوشی). در مورد واحدهای جراحی با بیش از دو اتاق عمل، بهتر است سیگاریها را از غیر او سیگاریها جدا کرد. محل استراحت باید دارای صندلی کافی، قفسه و یک سینک باشد.
ایستگاه کار پرستاران
این محلها باید متمرکز و دارای سطوح شیشهای بزرگ بوده تا راهرو قابل دید باشد. این محلها علاوهبر یک میز باید دارای قفسهها و دیوارهایی باشند و روی آنها برنامههای سازمانی نصب شده است.
اتاق گزارش
اندازه آن نباید بیشتر از باشد. پزشکان، پس از انجام عمل در اتاقها به تهیة گزارش میپردازند. وجود این اتاقها اصلاً ضرورتی ندارند.
داروخانه
یک داروخونه به مساحت ، میتواند ترکیبی از داروهای بیهوشی و جراحی و اقلام دیگر را تهیه کند، به خصوص اگر یک سیستم قفسهبندی گردان نصب شده باشد.
اتاق تمیز کردن و نظافت
برای اتاقهای نظافت، فضا لازم است. آنها باید به اتاق عمل نزدیک باشند زیرا تمیز و ضد عفونی کردن باید پس از هر عمل و انجام گیرد.
WCها
به دلایل بهداشتی، توالتها باید فقط در لابیها قرار داشته باشد نه در منطقة عمل.
محل تختهای تمیز
نزدیک محل و مرز بیماران باید برای تختهایی که تمیز و آماده شدهاند فضای کافی وجود داشته باشد. نیاز، در حد یک تخت تمیز برای هر اتاق عمل است.
← (۱) تختهای اتاق ریکاوری نباید به هم نزدیک باشند؛ برای متخصص بیهوشی و تجهیزاتش باید فضای کافی وجود داشته باشد تا از سه طرف قابل دسترسی باشد. تجهیزات اضافی ناخواسته نیز، برای سهولت حرکت به فضای کافی نیاز دارند. به بیماران، از طریق پل متحرک اتصالات سرویسهای خلاء، اکسید نیتروژن، اکسیژن، برق و روشنایی داده میشود. تمام تجهیزات لازم را میتوان روی چرخدستی تجهیزات معلق قرار داد.
مسیر بین اتاق ریکاوری، اتاق عمل و اتاق بیمار باید دارای چندین و تا حد امکان کوتاه باشد تا متخصص بیهوشی در صورت ضرورت بتواند با سرعت به بیمار برسند.—–طراحی بیمارستان
محل تختهای تمیز
اتاق ریکاوری باید پذیرای بیماران پس از عمل چند اتاق عمل باشد. تعداد تختهای لازم ۵/۱ برابر تعداد اتاقهای عمل محاسبه میشود. باید یک اتاق کوچک آبگیر چسبیده به ریکاوری، همراه با سینک و زیرآب وجود داشته باشد. جای پرستار باید به گونهای باشد که تمام تختها را ببیند طرحها باید طوری باشند که نور آفتاب به بیماران کمک کند تا خودشان جهتیابی نمایند.—-طراحی بیمارستان
ضرورات ایمنی جراحی
اتاق جراحی باید متصل به اتاق بیهوشی، اتاق برگشت بیمار، یک دستشویی و یک اتاق مواد استریل از طریق درهای کشویی الکتریکی باشد. این درها قسمت بیرونی اتاق عمل نیز نصب میشوند. تا فضای داخل را اشغال و محدود نکنند. مکانیسمهای باز شدن باید با سوییچهای پایی عمل نمایند که آن هم به دلایل بهداشتی است. در اتاقهای با بخشهای فرعی و جانبی، درهای گردان با عرض m 25/1- 00/1 کفایت میکند.
باید این طور فرض شود که اتاقهای اصلی بیهوشی حاوی مخلوط گازهای قابل انفجار (بخارها، اکسیژن با اکسید نیتروژن) هستند. این گازها ممکن است به داخل محلهای جراحی، اتاقهای آمادهسازی و اتاقهای گچ راه یابند. برای خنثیسازی عمل این گازها را در هوا، اتصالات الکتریکی و الکتروپزشکی باید حداقل m 20/1 بالاتر از سطح کف قرار گیرند.
تدابیر جلوگیری از انفجار با اجتناب از شارژهای الکترواستاتیک در ارتباط هستند.
تدابیر بازدارنده در اتاقهای بیهوشی اصلی به قرار زیرند:
- از موادی که هنگام مالش یا جدا شدن، تولید شارژ زیاد الکترواستاتیک میکنند (مانند لباس پلاستیکی) بپرهیزید،
- از مواد هادی استفاده کنید (لاستیکهای هادی)،
- از طریق کف هادی، شارژها را متعادل کنید، و
- رطوبت را بین ۵۰ و ۶۰ درصد حفظ کنید.
یک منبع برق پشتیبان برای تجهیزات جراحی لازم است تا در صورت قطع برق، عمل جراحی بتواند ادامه یابد و خاتمه پذیرد. از میان سایر امور، موارد زیر باید تداوم یابند تا قابل عمل باشند:
- حداقل یک لامپ عمل برای هر تخت عمل، با منبعی که حداقل سه ساعت دوام داشته باشد، و
- تجهیزات خاص اعمال حیاتی بدن (مثل تنفس، بیهوشی به هوش آمدن)
مقررات خاصی در اتاقهای عملی که اشعة ایکس در حال کار است اعمال میشود. این مقررات ضخامت سرب مورد نیاز برای ضعیف کردن کافی تشعشع را تعیین میکنند. حتی درها هم باید دارای آستر سربی باشند (حداقل mm 1).
استانداردهای ملی، تعیین کنندة نوع مصالح ساختمانی مثل فولاد، بتون و غیره هستند.
اتاقهای نگهداری عوامل بیهوشی، باید در برابر آتش مقاوم باشند و به اتاقهای عمل یا اتاقهای بیهوشی مرتبط باشند.
روشنایی
روشنایی محل عمل، باید قابل تنظیم باشد تا مطابق با موقعیت محل جراحی نور را در زوایای گوناگون مهیا سازد. سیستم روشنایی که بیشتر از آن استفاده میشود سیستم روشنایی متحرک آویزان از سقف است. این سیستم، متشکل از یک روشنایی سقفی است که میچرخد و عموماً مجهز به یک چراغ اضافی در بازوی ثانویة خود است. چراغ اصلی، تشکیل شده است از شمار زیادی از چرخهای کوچکتر تا از سایههای زیاد اجتناب شود. امروزه گاهی اتاقهای عمل، تخممرغ شکل با نورافکنهای سقفی طراحی میشوند.
قواعد روشنایی بیمارستانی، شدت نور lux 1000 را برای اتاقهای عمل و lux 500 را برای اتاقهای جراحی جانبی توصیه میکنند.
استریلیزاسیون مرکزی ← (۵)
محلی است که در آن، تمام وسایل بیمارستانی آماده میشوند. بیشتر وسایل مورد استفاده بخش جراحی (۴۰%)، و مراقبت ویژة جراحی و ویژة داخلی (هر یک ۱۵%) است. به همین دلیل، استریلیزاسیون مرکزی باید در نزدیکی این قسمتهای تخصصی قرار گیرد. توصیه میشود که استریلیزاسیون در قسمتهایی که رفت و آمد کمتری (از افراد و اشیاء) وجود دارد، واقع شود.—–طراحی بیمارستان
تعداد استریلیزرها به اندازه بیمارستان و بخش جراحی بستگی داشته و مساحت را میتوانند دربرگیرند.
تعیین حدود
یک «محوطة تفکیک» با یک منطقة واسط (لابی) میان قسمت مراقبت و قسمت معاینه/ درمان شکل میگیرد.
با تفکیک میتوان به روشهای مختلف، بسته به عملکرد مورد نیاز و قسمت تخصصی نایل آمد: لابی بیماران، لابی کارکنان، لابی مرکب کارکنان و عیادت کنندگان، لابی تدارک و دفع زایدات، لابیهای قبل از اتاقهای مراقبت ویژه. به علاوه، لابیها مطابق با وظیفة بهداشتیشان (کنترل تماس، کنترل هوا) و شرط ساختاریشان (کنترل یک لابی، کنترل چند لابی، کنترل تهویه مطبوع و غیر آن) متفاوت هستند.
بیماری که تحت عمل جراحی قرار میگیرد، به «لابی بیماران» برده میشود که در آن جا با کمک یک وسیلۀ انتقال تخت به تخت، روی تخت عمل گذاشته میشود.
به طور کلی، مقررات، تفکیک به قسمتهای پاکیزه و غیره پاکیزه را میطلبند. محدوده، با یک آستانه علامت گذاری میشود که از آن نمیتوان عبور کرد. مسیرها دسترسی مستقیم برای موارد اضطراری باید تمیز نگه داشته شوند.
پرسنل پزشکی و پرستاری، از طریق «لابی کارکنان» به اتاقهای درمان جداگانۀ مردانه و زنانه میروند. ابتدا از طریق یک اتاق غیر پاکیزه به مراکز عمل تفکیک شده راه مییابند (که در آن، افراد به شستشو و تعویض لباس میپردازند) و سپس از طریق اتاق پاکیزه داخلی که در آن جا لباس جراحی قرار دارد وارد میشوند. لباسهای آلوده شده در اتاق غیر پاکیزه باقی میماند و لابی تفکیک از طریق اتاق خارجی امتداد مییابد.
لابیهای کارکنان و عیادت کنندگان که مشترکند، باید در جلوی مراکز عمل قرار گیرند؛ از آن جا عفونتهایی که نیازمند درمان خاص هستند مورد رسیدگی قرار میگیرند (جداسازی و اتاقهای خاص بیماران تحت مراقبت شدی) در اینجا یک سیستم یا یک اتاق چوبی چون فضای کمتری میگیرد، کافی خواهد بود. استیل زیاد، تجهیزات، البسه و ملحفههای مخصوص عمل به اتاق عمل از طریق لابیهای تدارک و دفع زباله برده میشوند. از این اتاقها مکرراً به عنوان اتاقهای نگه داری و انبار هم استفاده میکنند.
محوطههای تفکیک، الزاماً نباید دارای اتاق باشند، اما میتوانند با قسمتهای جدا کنندۀ رفت و آمد شکل گیرند. البته در عین حال باید در قسمت عمل، برای نگه داری مواد استریل و زایدات فضای کافی وجود داشته باشد.
لابی تفکیک دفع زباله نباید نادیده گرفته شود زیرا نگه داری زبالهها و زایدات در مراکز عمل، میتوانند منبع خطرات ضد بهداشتی باشند.
«لابیهای جداسازی روپوش عمل» در قسمت انتقالی بین قسمتهایی با شرایط بهداشتی متفاوت (مثلاً بین طرف غیر پاکیزه و طرف پاکیزۀ آماده سازی تخت) و قبل از اتاقهایی که باید از عفونت حفظ شوند، یا اتاقهایی که عفونت از آنها صادر میشوند (بیماران ایزوله) یافت میگردند.——–طراحی بیمارستان
به لابیهای جدا کنندۀ قبل از اتاقهای مراقبت ویژه برای حدود ۳۰% مراکز عمل جراحی احتیاج است و طراحی آن باید مورد قبول مسئولین بهداشتی بیمارستان باشد. این لابیها باید دارای محل کار خاص برای مراقبت از بیماران با حال وخیم باشند ضمن آن که فضای کافی برای کار پرستاری و ضد عفونی تجهیزات وجود داشته باشد.
فضای مراقبت¬های ویژه
وظیفۀ مراقبتهای ویژه، جلوگیری از قطع و توقف وظایف حیاتی بدن است: به عنوان مثال، قطع تنفس، اختلالات عروق قلبی و متابولیکی، عفونتها، درد شدید و نارساییهای عضوی (مثل کبد و کلیهها). خدمات مراقبتهای ویژه، شامل مواظبت، درمان و نیز مراقبت از بیمار است. تدابیر ساختمانی و سازمانی پزشکی خاصی برای بیمار مبتلا به فلج، سوختگی و مشکلات ذهنی که از معالجات معمولی متفاوتاند لازم هستند.
سازمان پزشکی ویژه، متمایل به رشتههای تخصصی خاصی همچون جراحی اعصاب، جراحی قلب، جراحی پیوند و نورولوژی هستند. در بیمارستانهای عادی بدون تخصص پزشکی خاص، رسم بر آن است که پزشکی ویژه را به جراحی و پزشکی داخلی تقسیم مینمایند.
ترتیب و نظم: بخش مراقبت ویژه باید قسمت جداگانهای بوده و فقط از طریق لابیها در دسترس باشد (به دلایل بهداشتی) توجه داشته باشید که مطابق مقررات بیمارستانی، هر واحد مراقبتهای ویژه باید از نظر آتشنشانی قسمتی جداگانه باشد. به غیر از لابیهای بیماران و کارکنان، عیادت کنندگان فقط باید از طریق لابی عیادت کنندگان به این واحد دسترسی داشته باشند (اتاق انتظار).
نقطۀ مرکزی یک واحد مراقبتهای ویژه باید یک جایگاه پرستاری باز باشد که از آنجا بتوان به هر اتاق دید داشت. اتاق ریکاوری بخشی جراحی، اغلب در واحد مراقبتهای ویژه قرار میگیرد و به این ترتیب، بیماران میتوانند از نظر اقتصادی تحت مراقبت همان پرسنل قرار گیرند.—–طراحی بیمارستان
تعداد بیماران در هر واحد، باید بین شش تا ده نفر باشد تا تعداد پرسنل پزشکی و پرستاری از حد خود تجاوز نکنند و بتوانند به بهترین وجه در خدمت بیماران باشند. یک جایگاه وظایف پرستار، یک جایگاه استیل (آماده سازی دارویی و تزریق)، یک اتاق مواد و یک اتاق تجهیزات برای هر واحد (شش تا ده تخت) باید در پلان در نظر گرفته شوند
ترتیب قرارگیری تختها: تختها را میتوان به ترتیب باز، بسته یا مرکب قرار داد. با ترتیب باز، مساحت زیادی لازم است. تمام تختها باید به وضوح در دید جایگاه و وظایف پرستاران باشند و بیماران نیز باید جدا کنندههای کوتاه متحرک که سبک وزن بوده و به آسانی حرکت کنند، از هم جدا شوند
. با ترتیب چیدن بسته، بیماران در اتاقهای جداگانهای جای داده میشوند که باز هم باید در دید جایگاه مرکزی پرستاران باشند. از نظر بهداشتی و روانشناسی، ترتیب بسته ترجیح داده میشود زیرا بیماران به شدت آسیب پذیر هستند. راه حلی که اغلب اتخاذ میشود
قرار دادن دو یا سه تخت در اتاقهای جداگانه است. پلان ایدهآل ستارهای شکل است که در آن، اتاقها منشعب از جایگاه پرستاران هستند اما این طرح، اغلب امکان پذیر نیست و دلیل آن هم، محدودیتهای فضایی است و به همین دلیل، از ترتیبهای قدیمیتر استفاده میشود.
عملکردهای فرعی: برای عملکردهای فرعی، باید قسمتها و اتاقهای فرعی زیر در طرح قرار گیرد: اتاق عملهای جزیی ()، فضای آزمایشگاه، آشپزخانه کوچک، استرلیزاسیون فرعی ()، اتاق مواد پاکیزه، اتاق کار غیر پاکیزه، اتاق نظافت، اتاق استراحت پزشک کشیک، احتمالاً یک اتاق مشاوره و امکانات بهداشتی (هماهنگ با بخش بهداشت).
مرکز عمل جراحی باید از نظر امکانات پزشکی خودکفا باشد. خطوط ارتباطی برای اکسیژن، هوای فشرده و مکش خلاء باید برای همۀ تختها وجود داشته باشد و علاوه بر سوکتهای برق، باید برق با ولتاژ کم (برای سیستم خبر کردن پرستار) و ولتاژ زیاد (مثلاً برای تجهیزات قابل انتقال اشعۀ ایکس) مهیا باشد.
اتاقهای بیماران جراحی شدۀ خاص، باید در نزدیکی و ترجیحاً همان طبقۀ بخش جراحی یا اتاق بیماران پزشکی داخلی ویژه قرار داشته باشند. این اتاقها باید به پذیرش و مرکز اورژانس نزدیک باشند. اتاقهای ویژهای که با یک قسمت تخصصی در ارتباط نیستند باید در نزدیکی بخش بیماران سرپایی و جراحی قرار گیرند. مسیرهای کوتاه به آزمایشگاه کلینیکی و بانک خون ترجیح داده میشود.
فضاهای مراقبتی
قسمتهای مراقبت از بیمار باید محصور بوده و حداقل رفت و آمد در آن وجود داشته باشد. این امر، با طرح دقیق مسیرهای رفت و آمد مسیر است. اتاقهای بیماران باید دارای پنجره باشد تا از نور طبیعی برخوردار شوند در حالی که اتاقهای خدمات رسانی (قسمتهای درمانی، اتاقهای پرستاران، داروخانه و غیره) میتوانند در قسمت داخلیتر با نور مصنوعی واقع شوند.—–طراحی بیمارستان
بخش¬های مراقبت
بخشهای مراقبت، هر کدام به یک رشتۀ تخصصی ارتباط دارند و به گروههای مراقبت تقسیم میشوند. به منظور حفظ نظارت کافی، هر قسمت مراقبت باید در بر گیرندۀ کمتر از ۲۴ – ۱۶ تخت باشد. برای استفادۀ با صرفۀ کارکنان، اغلب دو جایگاه با هم قرار د داده میشوند. و به یک قسمت خدمات پرستاری مرکزی بزرگ متصل میگردند (مراقبت از ۳۴ – ۳۰ بیمار). ترتیب اتاقها به طبقهبندی، نوع و جدی بودن بیماری بستگی دارد. قسمتهای پرستاری زیر باید متمایز باشند: قسمت پرستاری عادی، قسمت مراقبتهای ویژه (فشرده)، قسمت مراقبتهای مخصوص.
در قسمتهای مراقبتهای ویژه و مراقبتهای مخصوص، تختهای کمتری به ازای هر گروه مراقبت وجود دارند (۱۲ – ۶ تخت، بسته به سایز بیمارستان). اتاقها باید به ترتیبی باشند که آزادی حرکت کافی وجود داشته و تختها از هر دو طرف و از انتها در دسترس باشند. برای نگه داری اموال بیماران، باید تعدادی قفسه مهیا گردد، به همین ترتیب، فضای کافی برای کمکها مراقبتی (چرخ دستی) و تجهیزات.
واحدهای مراقبت عادی برای بیماران بستری (وظیفۀ اصلی بیمارستانهای عمومی) مورد استفاده قرار میگیرند، به خصوص برای بیماریهای کوتاه مدت. این واحدها را میتوان بسته به فضای لازم و ساختار سازمانی دستهبندی کرد. بیماران با شرایط حاد، از واحدهای مراقبت عادی به واحدهای مراقبت ویژه برده میشوند.
واحدهای مراقبت ویژه خاص بیماران تحت نظارت پیوسته هستند و اتاقهای معاینه و درمان خاصی به آنها اختصاص مییابد. به طور کلی، این اتاقها باید بزرگتر از اتاقهای مراقبت عادی باشند زیرا ابزارها و تجهیزات بیشتری را باید در آنها قرار داد. بیماران با نیازهای خاص در «واحدهای مراقبت مخصوص» قرار میگیرند. این بیماران شامل نوزادان تازه تولد یافته، افراد با بیماریهای عفونی، بیماران قلبی، بیماران توانبخشی، عصبی و هیپوکندریاکس هستند. طول اقامت بیماران بیشتر از حد متوسط است.
عملکرد و ساختار
قسمتهای مراقبت انفرادی در یک بیمارستان، به تخصصهای پزشکی خاصی مرتبط هستند (مثل جراحی، پزشکی، حوادث، اورژانس و غیره)، بنابراین باید به صورت واحدهای جداگانهای طراحی شوند. اساساً، این قسمتها پذیرای بیماران پیش از عمل و پس از عمل هستند که باید برای نظارت و نقاهت در بیمارستان بمانند. وظایف اساسی بدن بیماران، به صورت عادی، در اتاقهای بیماران آزمایش میشوند اما معاینات گستردهتر، در اتاقهای درمان جداگانه انجام میشود. هر جایگاه باید دارای حداقل یک اتاق دستیار پزشک و دو اتاق پزشک باشد که در آنها معاینه و درمان جزیی صورت میپذیرند.
ساختار سلسله مراتبی بیمارستانی، هم از نظر پزشکی و هم از نظر پرستاری، باید در طراحی انعکاس یابد (مثلاً اتاقهای جداگانۀ خاص سوپروایزها، دستیار پزشکان، پزشکان ارشد).
طرح کلی اتاقها
اتاقهای طبابت و دستشوییها باید از راهرو اصلی جایگاه در دسترس باشند که این راهرو هم باید به آسانی از جایگاه شیشهای پرستاران قابل دید باشد تا از ورود افراد متفرقه جلوگیری شود. پشتیبانی مراقبت از بیماران، عامل مهمی در صرفهجویی در هزینههای بخش است بنابراین مطلوب است تا اتاقها تدارک و تأمین و دفع زبالهها مخصوص داروها، البسه، زبالهها، غذا و غیره را به طور متمرکز در گروههای پیرامون جایگاه پرستاران طراحی کرد—-طراحی بیمارستان
گروه¬های پرستاری
به هر جایگاه (۲۴ – ۱۸ بیمار) یک گروه پرستاری مستقل که مسئولیت کامل مراقبت از بیمار را بر عهده دارد، سرویسدهی میکند. از آن جا که در جایگاه پرستاری، همیشه افرادی هستند، باید ارتباط مستقیمی به طرف آشپزخانۀ کوچک پرستاران و اتاق استراحت ایشان طراحی شود.
مراقبت پرستاری یک به یک، امروزه بیشتر به صورت یک استثنا درآمده است و هزینههای روزافزون این امر، به این معناست که در آینده این چنین مراقبتی دیگر امکانپذیر نیست.
واحدهای مرطوب (توالت و دستشویی)
تعیین و انتخاب اطاقهای دارای یک، دو، یا سه تختخواب از طرف واحد سرمایه گذاری انجام میشود. این امر در مورد مشخص کردن واحدهای مرطوب با WC و دوش یا وان نیز مطرح است. اگر قابل قبول واحد سرمایه گذاری باشد، در نظر گرفتن فضاهای دوش جداگانه نیز مجاز است.
اندازه اتاق¬های بیماران
تختهای بیماران باید از سه طرف قابل دسترسی باشد. این امر، محدودیتهایی را برای اندازه کلی اتاق ایجاد میکند. کوچکترین اندازه یک اتاق با یک تخت است؛ برای یک اتاق با دو و سه تخت، برای هر تخت باید حداقل فضا در نظر گرفت (مطابق با مقررات ساختمانی بیمارستانی).
اتاق باید به حد کافی پهنا داشته باشد که تخت دومی بتواند بدون مزاحمت برای تخت اول، به خارج از اتاق برده شود (حداقل پهنا m 20/3).
در کنار هر تخت باید یک میز شب و در محل مناسب، به سمت پنجره باید یک میز با صندلیهایی وجود داشته باشند (یک صندلی برای هر بیمار). قفسههای ثابت (معمولاً مقابل دیوار راهرو) باید بدون حرکت دادن تختها و میزهای کوچک کنارشان، بتوانند باز شوند. در ساختمانهای جدید، آبریزگاهها باید به سمت داخل واقع شوند زیرا در نوسازیهای آینده به احتمال زیاد از دیوارهای خارجی، به عنوان وسیلۀ گسترش فضاهای موجود استفاده میشود
تجهیز اتاق بیماران
دور دیوارها باید نواری ساخته شده از پلاستیک یا چوب (حداقل mm 700 – 400 بالاتر از سطح کف) وجود داشته باشد تا دیوار را از خسارت ناشی از حرکت دادن تختها، میزهای کوچک و چرخ دستیها حفظ کند. در ایستگاه راهروها نیز مشابه این نوارها باید وجود داشته باشد. قفسههای بیماران باید به حد کافی بزرگ باشند تا تمام اموال همراه آنها را در خود جای دهد. بهتر آن است که یک گنجۀ مخصوص چمدان روی قفسه و یک قسمت قفل دار (مخصوص چیزهای قیمتی) در داخل خود قفس وجود داشته باشد. استفاده از یک سیستم «قفل کن» که با سکه عمل میکند توصیه شده است زیرا کلیدها اغلب مفقود میشوند. یک قفسۀ قفل دار مخصوص کارکنان نیز باید برای داروها در نظر گرفت. لولاهایی که امکان باز شدن درها را در محدودۀ یک زاویۀ ۱۳۵ درجه فراهم میآورند، باید به تمام قفسهها متصل شوند.—-طراحی بیمارستان
اندازۀ درهای اتاق باید باشد و طرحی که کاهش صدایی تا حداقل dB 32 را در بر دارد باید مورد توجه قرار گیرد (توجه داشته باشید که درزگیریهای خاص کاهش صدا، اغلب ضروری هستند). مکانیسمهای بستن باید در بالاسر باشد و در باید طوری طراحی گردد که نیازهای بیماران و پرسنلی را که به حمل سینیها میپردازند برآورده سازد.
مجرای تأسیسات در پشت تختها قرار دارد و تأمین کنندۀ اکسیژن، یک خط خلاء و هوای فشرده از طریق سوکتهای مخصوص است. پریزها، سوکتهای چراغهای مطالعه، تلفن، فراخوان پرستار و رادیو نیز در این مجرا قرار دارند.
این که آیا هر اتاق بیمار مجهز به یک دوش است یا خیر، به تأمین مالی پروژه بستگی دارد. اما یک لگن دستشویی و WC امروزه در ساختمانهای جدید استاندارد هستند. باید به ارتفاع دستشویی و WC توجه داشت: دستشویی باید mm 860 از کف فاصله داشته باشد تا امکان استفاده با صندلی چرخدار نیز فراهم آید. WC مخصوص افرادی با صندلی چرخدار نیز باید دارای نشیمنگاه با ارتفاع حدوداً mm 490 باشد. هر جایگاه باید دارای WC های اضافه برای کارکنان، عیادت کنندگان و افراد با صندلی چرخدار باشد
تجهیز اتاق بیماران
هر جایگاه مراقبت باید دارای یک اتاق کار به مساحت تقریبی برای پرداختن به مواد چرک شده باشد. این اتاق باید دارای یک سینک ترجیحاً ضد زنگ باشد؛ دیوارهای کاشی کاری شده نیز توصیه میشوند.
محوطه کار پرستاران
جایگاه پرستاران باید در یک موقعیت مرکزی قرار گرفته باشد که نیازمند حدوداً فضا است. دیوار راهرو باید شیشهای باشد اما ضد آتش بودن آن دارای اهمیت است، بنابراین با دفترهای آتشنشانی و متخصصین اطفای حریق مشورت کنید.
اتاق¬های استراحت / آشپزخانۀ کوچک
حدوداً باید به امکانات استراحت کارکنان اختصاص یابد. در بیمارستانهای بزرگ، یک محوطۀ خاص کشیدن سیگار را نیز در نظر بگیرید.
جایگاه پزشک
در این جایگاه، باید اتاقی به مساحت در نظر گرفته شود که در آن، معاینۀ بیماران انجام میگیرد. علاوه بر یک میز، باید قفسهبندیهای کافی و یک تخت معاینه هم در آن وجود داشته باشد که پزشک بتواند در زمانهای کشیک روی آن استراحت نماید ← (۳).—-طراحی بیمارستان
اتاق کار نظافت
اتاق کار نظافت باید دارای مساحتی حدود بوده و به قفسههای ثابت (به عمق mm 600) یا یک سیستم نگه داری قابل انعطاف دارای مدولهای قابل انتقال به انبارهای مرکزی مجهز باشند.
حمام بیماران
حمامها اغلب مجهز به وانی هستند که به منظور بلند کردن راحت بیمار از سه طرف قابل دسترسی میباشند. دوش برای بیماران سرپایی انتخابی است و میتواند برای بیماران با صندلی چرخدار مناسب باشد مشروط بر آن است که فضای کافی فراهم آید ( ) ← (۴).
اتاق دستگاهها و تجهیزات
هر جایگاه باید دارای یک اتاق کوچک دستگاهها و تجهیزات (حدوداً ) مجهز به یک تختۀ فیوز باشد.
محل استراحت و ملاقات بیماران
مساحت باید به محل ملاقات و گردهمایی بیماران اختصاص یابد. طرح آن باید با محیط محلی برابری کند.
فضاهای درمانی
در سالهای اخیر، تغییرات قابل ملاحظهای در بخشهای بیمارستانها دیده شده است. در طول مدت ۳۰ سال نسبت فضای تخت از ۷۰% به ۴۰% کاهش یافته در حالی که قسمت درمان تا ۱۰۰% افزایش یافته است. این رویه را میتوان با افزایش روزافزون نیاز به مراقبت پزشکی، تشخیص و درمان توضیح داد. جنبۀ مهم در اینجا، هماهنگی رشتهها و تخصصهای پزشکی به منظور همکاری و مشاورۀ بهتر است.
محلهای درمان باید رو به شمال باشد و از دسترسی مرکزی برخوردار باشند
زایمان
بخش زایمان باید به مشکلات دوران حاملگی و تولد نوزاد بپردازد. وجود یک اتاق درمان در کنار اتاقهای زایمان متداول است. قرار دادن آن در نزدیکی بخشهای جراحی و مراقبتهای ویژه از اهمیت بالایی برخوردار است. قسمت زایمان از واحدهای مامایی و مراقبت از نوزادان جدا است و بیشتر با قسمتهای پرستاری مرتبط است.
طراحی اتاق
در میان اتاقهای مرکزی زایمان یک اتاق نظارت با پنجرههای بزرگ شیشهای با قسمتهایی برای انتظار و پذیرش به همراه «اتاقهای درد» قرار دارد. به علاوه باید یک اتاق کار پاکیزه ( )، یک اتاق کار غیر پاکیزه ( )، یک جایگاه ویژه ماماها ( )، یک اتاق استراحت کارکنان ( ) و WC های کارکنان و بیماران نیز موجود باشد. تجهیزات اتاقهای زایمان، به روش تولد انتخابی بستگی داشته و باید شامل حمامی برای بیماران نیز باشد.—-طراحی بیمارستان
فضای درمان مخصوص پزشکی داخلی
این محل که تمام فنون معاینه و درمان مربوط به پزشکی داخلی را گرد هم میآورد، بسته به اندازۀ بیمارستان در برگیرندۀ موارد زیر است:
کاردیولوژی، انژیولوژی، بیماریهای ریوی، غدد درون ریز و متابولیسم و معده.
امکانات اساسی آن شامل اتاق معاینه ( )، دفتر منشی / اداری ( )، اتاق پزشک ارشد ( )، یک اتاق بایگانی و محلهای انتظار بیماران. اتاقهای کشیک کارکنان ( ) را نیز باید در نظر گرفت.
رادیولوژی
رادیولوژی شامل قسمتهای تخصصی است که برای مقاصد تشخیص و درمان از تشعشع یونی استفاده میکنند. رادیولوژی در برگیرندۀ تشخیص اشعۀ ایکس، رادیوتراپی و ماشین هستهای است. بخش رادیولوژی باید همیشه در نزدیکی ورودی آمبولانس باشد و به دلیل سنگینی تجهیزات (تا ۱۴ تُن) باید این محلها را در طبقۀ همکف یا زیرزمین اول طراحی کرد.
اتاقهای محلهای تشخیص فردی باید طوری مرتب شوند تا فاصلۀ میان آنها به حداقل برسد. به یک راهرو رابط که میتواند همزمان به عنوان یک محل نگهداری یا شاید محل سوییچ برق و رفت و آمد کارکنان از آن استفاده شود، نیاز است.—-طراحی بیمارستان
اندازه اتاقها به کاربری آنها و این که در آنها چه چیزهایی وجود دارد بستگی خواهد داشت، مثل: سونوگرافی و ماموگرافی و عکس برداری از فک که نیازمند فضا هستند. در حالی که اشعۀ ایکس استاندارد و اتاقهای پذیرش باید باشند. مسیرهای دسترسی برای بیماران، باید از طریق دو اتاقک تعویض لباس امکان پذیر باشد و وجود یک در پهن ( ) برای تختها ضروری است. وجود WC هایی در اتاقهای اشعۀ ایکس مورد استفاده برای معاینه معده / رودهها لازم به نظر میرسد. اتاقهای آنژیوگرافی نیازمند یک اتاق جانبی با یک سینک و قسمت نگهداری (مثل یخچال داروها) است؛ گازهای دارویی نیز باید در دسترس باشند. اتاق پذیرش برای کامپیوتر توموگرافی (CT) باید حدوداً وسعت داشته باشد. بیماران از لابیها یا اتاقهای تعویض لباس عبور میکنند تا به اتاق پذیرش برسند. اتاق سوئیچ برق به یک در و یک پنجره مرتبط است. یک اتاق اضافی برای قفسههای سوییچ و ظهور فیلم لازم است. دیوارها، سقفها و کفها باید با پوششی از سرب پوشیده باشند که ضخامت آن به نوع تجهیزات مورد استفاده بستگی دارد. همکاری با تولید کنندگان تجهیزات اشعۀ ایکس کاملاً ضروری است.
رادیوتراپی
در رادیوتراپی، شرایط تشخیص داده شده در بخش رادیوگرافی (مثلاً تومورها) مورد درمان قرار میگیرند. دپارتمان رادیوتراپی شامل یک محل پذیرش و انتظار، اتاقهای پزشکان (تقریباً )، یک اتاق سوییچ ( )، احتمالاً یک اتاق تمرکز ( )، یک اتاق خدمات رسانی ( )، یک اتاق ظهور فیلم ( )، انبارها و یک اتاق نظافتچیها است. هر اتاق درمان نیازمند یک اتاقک تعویض لباس بیماران است. اگر این دپارتمان شامل یک شتاب دهندۀ خطی باشد، یک کارگاه ( ) و حداقل یک لابراتوار فیزیک ( ) نیز ضروری خواهد بود. ارتفاع اتاقهای تشعشع باید m 30/4 باشد.
به دلایل بهداشتی، محل انتظار بیماران، اتاقهای معاینه، تمرکز، آماده سازی و تشعشع باید به خوبی دارای ورودی هوا و تهویه باشند (حداقل ۵ بار تعویض هوا در ساعت).
شرایط ایمنی برای بخشهای رادیوتراپی کاملاً صریح و محض است و باید مطابق تمام مقررات ملّی و بینالمللی قابل اعمال باشد. با استفاده از ورقههای سربی یا با دیوارهای بتونی ضخیم، میتوان سپری محکم در برابر تشعشع ایجاد نمود. ضخامت دیوارهای بتونی فقط باید m 00/3 برای اتاقهای درمان و معاینه در محل تشعشع اولیه، و m 50/1 برای اتاقهای محل تشیعش ثانویه، مطابق با نوع تجهیزات باشد.
وزن خیلی زیاد تجهیزات و تدابیر محافظتی ساختاری در برابر تشعشع، دپارتمانهای رادیوتراپی را ملزم میسازند تا در زیرزمین یا در طبقۀ همکف واقع شوند.—–طراحی بیمارستان
آزمایشگاهها، تشخیص عملکرد
بخش آزمایشگاه
کار بخش آزمایشگاه، بیشتر بر آماده سازی و عملآوری نمونههای خون، ادرار و مدفوع متمرکز است. این بخش، اغلب از قسمتهای درمان و پرستاری مجزا است و ارتباط با سایر بخشها، از طریق سیستم ارسال و از طریق لولههای پنوماتیک خاصی انجام میگیرد.
خود آزمایشگاه باید در اتاق بزرگی با سطوح اجرا شده درجا برای کار ایستاده واقع باشد تا سبب انعطاف پذیری زیادی شود. آزمایشگاههای تخصصی به صورت اتاقهای جداگانهای در نظر گرفته میشوند. اتاقهای فرعی، شامل اتاقهای شستشو و آبکشی، اطاق Sluice، اتاقهای ضد عفونی، اطاقهای سرد، اتاقهای استراحت و WC های مخصوص کارکنان است. اندازۀ این بخش، به نیازهای بیمارستان بستگی دارد.—–طراحی بیمارستان
بخش آزمایشگاه
تشخیص عملکردی، در بیمارستانها به دلیل پیشرفت در زمینۀ تحقیقات راجع به قلب و قفسۀ سینه و تعداد فزایندۀ بیماران دچار مشکلات قلبی، ریوی و جریان خون، نقش بسیار مهمی را ایفا میکند.
انعطاف در طرح، کاملاً ضروری است تا این امکان فراهم آید که گسترۀ وسیعی از فنون و تجهیزات مورد استفاده در بخشها جای داده شوند. ارتباط مستقیم با بخش آزمایشگاه، دارای مزیتهای زیادی است اما ضروری نیست. ارتباط اطلاعاتی با رادیولوژی، رادیوتراپی و بخش جراحی ضروری است تا امکان نظارت و مراقبت مشترک فراهم باشد (مثلاً تحلیل نتایج عکسبرداری به همراه ارزیابی جاری عملکردهای حیاتی).
تمام اتاقهای معاینه، باید از طریق اتاقک بیماران و احتمالاً اتاق آماده سازی در دسترس باشند. اتاقهای انتظار باید طرح جذابی داشته باشند زیرا بیماران اغلب بسیار عصبی هستند——طراحی بیمارستان
خدمات تکمیلی
فیزیوتراپی
بخش فیزیوتراپی شامل یک «یک محوطۀ آبی» متشکل از یک استخر نرمش (حدوداً )، یک «حمام چهار اتاقکی»، یک «حمام پروانه»، اتاقهای استنشاق، یک حمام ماساژ، حمامهای دست و پا و همچنین اتاقهای جانبی میباشد. واضح است که در این قسمت، استفاده از کاشیهایی که لغزنده نیست، از اهمیت بالایی برخوردار است.
این بخش باید از طریق یک قسمت پذیرش اصلی در دسترس بوده و تقسیمبندی بین قسمتهای خشک و تر مشخص و واضح باشد. اتاقهای اضافی مورد طرح، شامل اتاقهای تعویض لباس مخصوص آقایان و خانمها، WC افرادی که از صندلی چرخدار استفاده میکنند، WC های کارکنان و بیماران، اتاقها استراحت، محلهای انتظار، اتاق نظافتچیها، اتاقهای تأسیسات و استخر نرمش میباشد.
اغلب در بخش فیزیوتراپی یک سالن ورزشی در نظر گرفته میشود. این سالن باید ارتفاعی به میزان حداقل m 00/3 داشته و کف آن نیز قابل ارتجاع باشد. به دلیل دمای داخلی بالا در این سالن ( )، باید مشکلات فیزیکی ساختمانی را پیشبینی نمود. ایدهآل آنست که اتاقهای فیزیوتراپی در طبقۀ زیرین (در جایی که نور طبیعی بتواند از نورگیرهای سقفی وارد گردد) واقع شود.——-طراحی بیمارستان
معالجات اورولوژی
این تخصص، مرتبط به تشخیص با اشعۀ ایکس است. اتاق درمان باید بوده و در نزدیکی بخشی جراحی قرار داشته باشد. این اتاق باید شامل یک تخت معاینه و درمان برای آندوسکوپی بوده،
به یک لگن دستشویی، شستشوی آویز از سقف، زهکش کف، بر ۶ – ۴ ولت (Cystocopy)، دو اتاقک تعویض لباس و یک WC مجهز باشد. بنابراین باید یک اتاق آلات و ابزار ( ) در مجاورت، با استریلیزرها، سینک و یک لگن دستشویی و یک قسمت انتظار بیمار هم وجود داشته باشد
درمان چشم
درمان چشم را میتوان در اتاقی به مساحت تقریبی که بتواند در صورت ضرورت تاریک شود، به اجرا گذاشت. تجهیزات لازم، شامل یک صندلی درمان، ابزار آلات معاینه و تشخیص، یک تخت معاینه، یک لگن، دستشویی و یک میز تحریر میباشد. اتاق انتظار بیماران باید در جلوی اتاق درمان قرار گیرد.
درمان گوش و حلق و بینی (ENT)
درمان ENT در مورد بیماران بستری، در قسمت مراقبت خودشان اجرا میشود. اتاق درمان ( ) که میتواند تاریک شود باید شامل یک تخت درمان برای معاینات، یک صندلی درمان، یک استریلیزر، یک سینگ و لگن دستشویی، فضاهای نگه داری تجهیزات قابل حمل، برق ۶ – ۴ ولت و خطوط هوای فشرده / خلاء باشد. در مجاورت اتاق درمانف باید یک اتاق استراحت و یک اتاق انتظار بیماران وجود داشته باشد.
بخش دندانپزشکی
این بخش تخصصی درمانی را باید در وهلۀ اول در کلینیکهای مخصوص ENT و رماتیسم در نظر گرفت. اتاق درمان باید بوده و شامل یک صندلی درمان، یک یونیت دندانپزشکی، یک میز تحریر، یک لگن دستشویی، تجهیزات، اشعۀ ایکس، یک سینک استریلیزر و در صورت امکان یک تاریکخانه باشد
کلینیک های روزانه
جراحی بیماران سرپایی
خارج کردن برخی خدمات، به دنبال اصلاحات بهداشتی در بسیاری از بیمارستانها فضا را آزاد ساخته است. بیشترین قسمت این فضا، تبدیل به کلینیکهای روزانۀ مخصوص بیمارانی است که فقط در طول روز، تحت مراقبت قرار میگیرند و به تختهای بیمارستانی نیازی ندارند، یا بیمارانی که تحت عمل جراحی سرپایی قرار گرفتهاند. از آن جا که این بیماران از بقیۀ فعالیتهای بیمارستان جدا هستند،
باید یک ورودی جداگانه برای آنها مهیا شود. محلهای پذیرش و انتظار، باید معادل استاندارد جراحی، یک پزشک طراحی شوند و از مشخصۀ بیمارستان متمایز باشند. احتیاطهای آتشسوزی و مسیرهای فرار باید مطابق با مقررات بیمارستانی باشند و بنابراین با مقامات ذیصلاح مورد بحث قرار گیرند.
جراحیهای سرپایی خاص عملهای جزیی به صورت فزایندهای جنبۀ عمومیتری پیدا میکنند. این جراحیها میتوانند یا با بیمارستانهای موجود در ارتباط باشند یا کلینیکهای کاملاً جداگانهای داشته باشند. به نظر میرسد که هر دو مورد، به موازات هم در حال گسترش هستند. در یک بیمارستان، جراحی سرپایی باید در نزدیکی اتاق اورژانس و بخش جراحی انجام گیرد——طراحی بیمارستان
فضاهای تدارکاتی
مرکز تدارکات کلینیکی، پرستاری و فنی یا در یک ساختمان تدارکات جداگانه و یا در یک طبقه تدارکات و مصرف در زیر ساختمان اصلی واقع میشود. بهتر است که ورودی و حیاط مخصوص تدارکات کالا را که از ورودیهای اصلی و آمبولانس مجزا است در اختیار داشته باشیم. جهت رو به شمال برای این ورودی ایدهآل است. مسیرهای رفت و آمد داخلی و خارجی باید طوری با هم هماهنگ باشند که از تداخل با مسیرهای مورد استفادۀ قسمتهای مراقبت و درمان اجتناب شود.
در طول مرحلۀ طراحی، باید به خاطر داشت که این قسمت از بیمارستان میتواند سر و صدای زیادی (خودروهای کالا و ماشینها) و از طرف دیگر بوی ظروف زبالهها، مواد زاید آشپزخانه و غیره ایجاد کند. بنابراین، آنها را نباید در نزدیکی قسمت پرستاری قرار داد. طراحی قسمت تدارکات با هماهنگی بخشهای پزشکی بیمارستانها انجام میشود. مشخصات مشروح را میتوان فقط پس از طرح مشروح بخشهای پرستاری و درمان تعیین کرد. استفادۀ فزاینده از اتوماسیون، همکاری میان آرشیتکتها، مهندسان متخصص و تولید کنندگان در مراحل طراحی را میطلبد. تمایل به تمرکز بیشتر، انگیزۀ حداقل سرمایه گذاری و صرفهجویی در استخدام، شایان توجه است. در نتیجۀ این امر، در مورد کلینیکهای کوچک، غذا از یک آشپزخانۀ مرکزی تحویل شده و رختشویخانه توسط یک سازمان خدماتی خارجی اداره میگردد.
در مورد کالاها و مواد مورد نیاز، فقط یک بخش، اقتصادیتر است تا یک واحد آماده سازی / مصرف غیر متمرکز (مثلاً برای ابزار آلات جراحی و استریلیزاسیون فرعی یا برای ظهور فیلم اشعۀ ایکس در بخش اشعۀ ایکس).
وسایل حمل و نقل
علاوه بر سازمان انبارها و آماده سازی کالاهای تحویلی و دوباره مصرف شده، مسأله حمل و نقل وجود دارد، چرخ دستیهای چند منظوره اغلب برای توزیع اقلام مورد نیاز به محل مصرف مورد استفاده قرار میگیرند و همزمان میتوان از آنها برای انبار کردن تجهیزات نیز استفاده کرد. در بیمارستانهای متوسط و بزرگ، برای توزیع به طبقات و بازگرداندن اقلام مصرف شده به قسمت آماده سازی یک نقاله عمودی ضروری است برای فرستادن اقلام کوچک مثل داروها و توضیحات، باید یک سیستم ارسال کرد که از لولههای پنوماتیک ساخته شده، به کار برد.
مقیاس سیستم حمل و نقل به اندازۀ سازمان بستگی دارد: تأمین و مصرف مورد لزوم برای هر تخت در روز kg 35 – 30 است. برای اقلام بزرگ و سنگین (مثل تختها، تجهیزات تنفس، ماشینهای قلب و ریۀ مصنوعی) آسانسورهای متعارف به تخت ضروری است. در بیمارستانهای بزرگ برای حمل اقلام با اندازه متوسط، باید از سیستم اتوماتیک نقاله (مثل غذا، البسه، ملحفه، زبالهها، کالاهای مصرفی) استفاده شود.——طراحی بیمارستان
تدارکات متمرکز
مزایا گردآوری تمام فعالیت تدارکاتی در یک طبقۀ تدارک / مصرف، مدیریت کلی هماهنگ، کنترل مشترک انبار و به کارگیری سیستمهای حمل و نقل مشترک است. تمرکز به این معناست که یک نقطۀ واحد وجود دارد که کالاهای به آن تحویل میشوند؛ از اینجا توزیع و نگه داری کالا را میتوان به صورتی کارآمد کنترل کرد.
به دلایل بهداشتی، جداسازی کالاهای پاکیزه و غیر پاکیزه از اهمیت بالایی برخوردار است. به هنگام طرح سیستمهای حمل و نقل، این امر از جمله اولین ملاحظات است
اتاقهای کارکنان
در قسمت تدارکات، اتاقهای تعویض لباس، دستشویی، WC ها، اتاقهای پاکیزه سازی، اتاق نگه داری (برای تجهیزات پاککننده) و اتاقهای استراحت باید دقیقاً در مجاورت نقطۀ جمع آوری قرار گیرند.
استریلیزاسیون
از آن جا که اقلام بخش جراحی، در واحد استریلیزاسیون مرکزی آماده میشوند، پس هر دو باید در نزدیکی هم قرار گیرند. اما برای برآوردن نیازهای فوری، بخش جراحی دارای امکانات استریلیزاسیون فرعی خود است. انبار مرکزی داروها و آلات و ادوات باید در ارتباطه نزدیک با واحد مرکزی استریلیزاسیون باشد.—–طراحی بیمارستان
محل نسخه پیچی
در مؤسساتی که یک داروخانۀ کامل ندارند، داروهای نیازمند تجویز، از محل نسخه پیچی توزیع میشود. این محل متشکل است از یک اتاق کار و توزیع ( ) است که مستقیماً باید از کریدور اصلی رفت و اومد در دسترس باشد. این نسخه پیچها دارای یک میز تحریر، امکانات شستشو، سینک، جایگاه توزین و قفسههای قفلدار هستند. در کنار، متصل به محل نسخه پیچی یک انبار خشک و انبار داروها ( )، یک سردخانه ( ) برای مواد خطرناک و یک انبار خاموش کردن آتش مطابق با مقررات آتشنشانی وجود دارند. هنگام طراحی ساختمانهای جدید، توصیه میشود که یک داروخانۀ کامل در طرح پیشبینی شود.
داروخانه
در بیمارستانهای متوسط و بزرگ، داروخانه، انبار داروهای تجویزی است و کارها را زیر نظر یک مدیر داروساز مسئول انجام میدهد. در طرح، پیشبینی اتاقهای زیر ضروری است: اتاق توزیع، اتاق مواد، دراگ استور، آزمایشگاه و احتمالاً میز تحویل. در صورت لزوم، اتاقهای مواد پوششی و انبار مواد گیاهی، قرابه و ظروف اسید، و اتاقی که پرسنل شیفت شب بتوانند در آن بخوابند را باید از نظر گرفت. توزیع و آزمایشگاه باید شامل یک میز نسخه، یک میز کار، یک میز بستهبندی و یک سینک باشد. نگه داری مایعات قابل اشتعال، اسیدها و داروهای بیهوشی متعدد به این معناست که باید تدابیر ایمنی مناسبی برای دیوارها، سقفها و درها در نظر گرفت. داروخانه باید در نزدیکی آسانسورها و سیستم ارسال پنوماتیک باشد.——-طراحی بیمارستان
واحد مرکزی تحت
از نظر بهداشتی و اقتصادی، هر بیمارستان باید دارای یک واحد مخصوص تأمین و تعمیر تخت بیماران باشد که در آن، پرسنل خاصی به تمیز کردن، ضد عفونی و مرتب نمودن تختها بپردازند. تعویض کامل تخت برای بیماران پذیرفته شدۀ جدید، بیمارانی که بیش از ۱۴ روز است بستری هستند، پس از عملهای جراحی و برگشت بیمار و نیز پس از آلودگی جدی لازم است. وسعت واحد تخت، به تعداد تختهای تحت پرستاری بستگی دارد: برای تقریباً ۵۰۰ بیمار بستری باید یک واحد تخت برای ۷۰ تخت آماده گردد.
مرزبندی عملی مستلزم یک جهت پاکیزه و جهت غیر پاکیزه است که با اتاق تمیز کردن تخت، اتاق ضد عفونی تشک و لابی کارکنان قابل تفکیک است. برای انجام تعمیرات، باید کارگاهی خاص، تقریباً به مساحت در مجاورت وجود داشته باشد و به همین ترتیب، وجود رختشویخانه، محل نگه داری رختخواب تمیز، تشکها و غیره الزامی به نظر میرسد. اگر برای تمیز کردن تختها و تشکها از ماشین آلات استفاده میشود در مراحل اولیه باید شرایط خاص تجهیزات مورد توجه قرار گیرد (مثلاً نیاز به اختلاف سطح در کف و ارتفاع)
تدارکات رختشویخانه
مقدار خشکشویی برای هر تخت، در هر روز بین ۸/۰ و ۰/۳ کیلوگرم است. ترتیب کارها در رختشویخانه به این صورت ترجیح داده میشود: پذیرش، دستهبندی، توزین شستشو، آب کشیدن، خشک کردن، پرس (در صورت امکان بخار با فشار زیاد)، اطو، دوخت، انباشتن و صدور. هال رختشویخانه مشتمل است بر قسمت دستهبندی و توزین ( )، اتاق جمعآوری رختهای قابل شستشو در زیر مجرای مخصوص رختهای قابل شستشو، محل کار با آب ( )، محل کار خشک ( )، انبار پودر لباسشویی ( )، اتاق دوخت ( ) و انبار رختهای قابل شستشو ( ).
تدارک غذا
تدارک غذای مناسب برای بیماران، به آماده سازی غذا بستگی زیادی دارد، زیرا مقادیر لازم پروتئین، چربی، کربوهیدراتها، ویتامینها کانیها، فیبرها و افزودنیها اغلب متنوعند. سیستمهای غالب تدارک غذا، سیستمهایی هستند که به مراحل آماده سازی متعارف غذا (کار آماده سازی، ترتیب، حمل و توزیع) جنبۀ منطقی میبخشند. آماده سازی غذای عادی و رژیمهای غذایی خاص، جداگانه انجام میشوند. بعد از آماده سازی و پخت، غذاها در کنار هم در صف تقسیم قرار میگیرند. سینیهای تقسیم به منظور توزیع، با چرخ دستیهایی به جایگاههای متعدد حمل میشوند. از همان چرخ دستیها (به منظور تقسیم) برای برگرداندن ظروف خالی به واحد شستشوی مرکزی، استفاده میشود. کترینگ کارکنان شامل حدوداً ۴۰% مجموع تقاضای کترینگ است. اتاق غذاخوری کارکنان باید در نزدیکی آشپزخانۀ مرکزی باشد.——-طراحی بیمارستان
تقسیم به اتاقهای جداگانۀ مخصوص کارکنان داخلی، پرستاران، کارکنان اداری و پزشکان را میتوان در یک بیمارستان بزرگ در نظر گرفت اما باز هم به دلایل اقتصادی، این اتاقها باید در نزدیکی آشپزخانۀ مرکزی قرار گیرند. برای آشپزخانههای بیمارستانهای کوچک و متوسط، این نوع تقسیم توصیه نمیشود.
آشپزخانۀ مرکزی: در گذشته، آشپزخانهها را طبقۀ آخر قرار میدادند تا از مقدار بو و سر و صدا کاسته شود. اما امروزه آنها را در همان طبقۀ تدارکات قرار میدهند تا در این روال کارآمد، نتایج بهتر برای تحویل، نگه داری، آماده سازی و ارسال به دست آید. زمانی که از غذای منجمد استفاده میشود، تنظیم آشپزخانه تغییر میکند. در این جا آرشیتکت و کاربران باید همکاری نزدیکی داشته باشند تا فرایند آماده سازی غذا بهبود یافته و حداکثر صرفهجویی در فضا انجام شود. ارتفاع هال آشپزخانه باید m 00/4 باشد. اندازۀ آشپزخانه به شرایط و تعداد بیماران بیمارستان بستگی دارد. در آشپزخانۀ اصلی، بهبود فضا، لازم است. یک آشپزخانۀ مخصوص رژیم غذایی خاص (حداقل ) نیز باید در طرح گنجانده شود که شامل: یک میز مخصوص سرآشپز، برای پاک کردن سبزی و برای دفع زبالهها.
علاوه بر این، پلان باید شامل یک اتاق تدارکات روزانه ( )، یک سردخانۀ مخصوص گوشت، ماهی و لبنیات (هر یک ) و یک انبار پیش از سرد کردن ( ) با یک واحد فریزر و سرد کننده باشد. قسمت تحویل جنس، باید به قسمت اداری مرتبط بوده دارای فضای نگه داری کافی ( ) نیز باشد. انبار اصلی، باید نگه دارندۀ میوه و سبزی ( )، اجناس خشک ( ) و اجناس کنسروی باشد.
واحد شستشوی مرکزی: واحد شستشوی مرکزی که در مجاورت آشپزخانۀ مرکزی قرار دارد، ظروف کارکنان و بیماران را میشوید. اتوماسیون سطح بالا، طراح را در مراحل اولیه ملزم میسازد تا شرایط خاص اقلام تجهیزات را مشخص و هماهنگ سازد.
تدارکات فنی: خدمات فنی، مسئول تدارکات فنی هستند و همان طور که اتوماسیون بیشتری ارایه میشود نقش بسیار مهمی را ایفا میکند. عملیات آن، شامل حفظ و نگه داری ساختمان، تکنولوژی داخلی، تکنولوژی پزشکی، تکنولوژی نقالهها و اداری است.———طراحی بیمارستان
باید توجه داشت که تأسیسات بهداشتی، مشمول پیشرفت فنی سریع هستند. داشتن جریان دورانی برای تهیه و تدارک افقی در هر طبقه و تهیه و تدارک عمودی در کانالهای جداگانۀ مخصوص اتصالات عمودی سودمند است. لولههای جریان افقی باید در فضاهای خالی و بالای سقفهای کاذب نصب شوند تا انجام تغییرات روی آنها آسان باشد. آب، حالت متمرکز دارد، فقط قسمتهای با شرایط کیفیتی بالاتر (داروخانه) از موضعی (تصفیه و سختگیری) برخوردارند. مصرف آب برای هر تخت بیمارستانی در روز به مقدار l 450 – 400 محاسبه میشود که به نوع و موقعیت بیمارستان بستگی دارد. توجه داشته باشید که خارج کردن آبهای زاید مشمول مقررات محلی است.
تهویه و گازها: تجهیزات تهویه بهتر است که در نزدیکی هوای آزاد قرار گیرند. در طول طراحی، کانالهای عمودی و افقی تهویه باید در برابر معیارهای فنی محافظت از آتش مورد آزمایش قرار گیرند.
آماده کردن، گازهای مخصوص دپارتمانهای جراحی، مراقبت ویژه و رادیولوژی ضروی است و اتاقهای خاصی برای تأمین آنها لازم است. پمپهای اکسیژن، دی اکسید کربن و هوای فشرده باید دو برابر باشند تا در صورت بروز نقص، پشتوانه مطمئن وجود داشته باشد. شرط فنی دیگر، سیستم تأمین برق اضطراری است.
واحد گرمایش مرکزی: سیستمهای اولیه که از یک اتاق دیگ بخار استفاده میکردند، نیازمند فضای زیرزمینی بزرگی بودند ( )، که معمولاً در دو طبقه قرار داشتند. سیستمهای گرمایش کنونی، نیاز به فضای کمتری دارد و گرمایش بخش به بخش به خصوص سودمند است. توجه داشته باشید که بخشهای جراحی و مراقبت ویژه باید تأمین گرما را پیوست داشته باشد. بنابراین برای آنها باید سیستمها اضطراری در نظر گرفت. سیستم گرمایش و واحد برق تأمین / اضطراری خدمات پزشکی را میتوان در یک اتاق بزرگ جای داد. شرایط طرح کلی تأسیسات (آب، برق، گاز و غیره) در قالب مقررات جای میگیرند و باید آنها را رعایت کرد. درهای فرار اضطراری، باید به سمت خارج باز شوند.
در صورت امکان، «موتورخانه» (و ورود به آن) باید در زیرزمین و خارج از ساختمان باشد. به مقررات ساختمانی و موتورخانهها توجه شود.
در سالهای اخیر، استفادۀ روزافزونی از مدلهای سازمانی جدید صورت گرفته است. سازمان مرکزی قسمتهای تأمین و دفع زباله، مشکل روزافزون کمبود پرسنل را کم اثر میکند. مسیرهای تدارکات متمرکز داخلی از سایر مسیرهای رفت و آمد بیمارستان جدا بوده و از توزیع خارجی دوری میشود که این امر، استفادۀ بهینه از ظرفیت سیستم حمل و نقل را مهیا میسازد. برنامههای کامپیوتری میتوانند توالی عمل کارآمد را به آرشیتکت نشان دهد (که باز هم میتواند در طول مرحلۀ طراحی تغییر کند). تنظیم هدفها و مقاصد تأسیساتی باعث میشود تا فضاهای لازم، در قسمت تدارکات به حداقل برسد.——–طراحی بیمارستان
سیستمهای برق
تأمین برق، از شبکۀ برق ملی، انجام میشود: ولتاژ استاندارد V 240 – 220 و ولتاژ زیاد V 380. سیستم با ولتاژ کم، از اتاق توزیع که نیازمند حداقل دو واحد ترانسفورماتور است کنترل خواهد شد. درها به اندازۀ کافی پهن (به عرض حداقل m 30/1) و تهویۀ مطلوب باید فراهم شود و تمامی VDE مربوطه و مقررات حرفهای را باید در نظر داشت. اندازه و تعداد واحدهای برق اضطراری به اندازه بیمارستان بستگی دارد و دستگاههای موضعی مربوط به بخش منفرد (بخش جراحی / بیمارستان بیماران سرپایی، قسمتهای مراقبت، رادیولوژی) به سیستم متمرکز برق اضطراری ترجیح داده میشود. در زیر این واحدها باید از شالودههای ضد لرزش استفاده کرد تا از سر و صدا کاسته شود. باید برای روشنایی و برق اضطراری در بخش جراحی، باتریهای اضافهای در نظر گرفت.——-طراحی بیمارستان
تأمین مرکزی گاز
لولههای اکسیژن و نیتروژن از سیلندرهای فولادی، با تناوب بین باتریهای در حال کار و رزرو با امکان جابهجایی اتوماتیک تأمین میشود. برای کاستن از فاصلهای که این سیلندرها باید حمل شوند، دسترسی مستقیم به انبار ترجیح داده میشود. سیلندرها را میتوان با پمپهای خدمات پزشکی (مخصوص خطوط خلاء و هوای فشرده) در یک نقطۀ تأمین متمرکز (احتمالاً با کنترل کامپیوتری) نگه داری کرد. «تبدیل کنندههای گاز سرد» در حال جانشینی سیلندرهای گاز هستند. اینها در هوای آزاد، حداقل m 5 دورتر از ساختمان قرار میگیرند
کارگاهها
متصل به انبار، کارگاههای فلزکاری و برق ( ) هستند، که دارای محل نگه داری مواد و لوازم یدکی ( )، انبار عمومی ( ) و محلی برای تجهیزات حمل و نقل ( ) میباشد. وجود یک مخزن آب (مخزن اضطراری آب) را نیز باید در نظر گرفت (تا حد امکان در بالاترین طبقه و حدود ۴۰ متر مکعب)؛ دستگاههای تصفیۀ آب مخصوص بیمارستان و قسمت استریلیزاسیون باید مجزا باشند.
مرکز ارتباطات
در بیمارستان ممکن است به رسانههای اطلاعاتی و مخابراتی زیر احتیاج باشد: تلفن، فکس، سیستمهای مکالمۀ داخلی ساختمان، سیستم فراخوان پرستار، ساعت، پیجر، یک سیستم PA مخصوص موسیقی و اعلام، تلویزیون، تلکس، رادیو. برای نظارت بهتر و برای هماهنگ کردن این رسانهها باید یک قسمت مرکزی (در هال ورودی یا در اتاقی خارج از پذیرش) بنا کرد. پیجرها را باید به موازات شبکۀ تلفن قرار داد. در جایی که به دلایلی امکان رسیدن به تلفن وجود ندارد، مثل قسمت جراحی و رادیولوژی، سیستم مکالمه داخلی پرستاری، یک ارتباط صدایی میان اتاقهای کار پرستاران و اتاقهای بیماران فراهم میسازد. چند صد دستگاه ساعت با عقربه ثانیه شمار را میتوان از یک ساعت باتری دار کوارتز از طریق شبکۀ تلفن کنترل کرد. اتاقهای بیماران باید به تلفن، پیچ کنندۀ تلفن و تلویزیون مجهز باشد.
در بیمارستانهای آموزشی و تحقیقاتی، داشتن تلویزیون مدار بسته از اهمیت بالایی برخوردار است. تمام ساختمانها باید تحت کنترل یک سیستم آژیر اتوماتیک حریق باشند (به همراه سوییچهای آژیر دستی). در صورت بروز حریق، سیستم تهویه، سیستمهای حمل و نقل و آسانسورها، از طریق سیستم آژیر حریق کنترل میشوند. در این مورد، مشاوره با مهندسین متخصص ضروری است.——طراحی بیمارستان
بونکرها
التزام به سازههایی که نیازمند محافظت از رادیواکتیو عوامل آب و هوایی هستند در هر کشور متفاوت است، بنابراین باید از مقررات محلی پیروی کرد. به عنوان مثال، در سوییس باید اتاق عمل جانبی، محل نگه داری مواد استریل و سیستمهای فنی اضطراری را مهیا ساخت.
فضاهای عمومی
آرشیو و انبارها
مسیر کوتاه میان آرشیوها و محلهای کار، خود یک مزیت به شمار میآید اما به سختی میتوان آن را برقرار نمود. یک امکان، قرار دادن آرشیوها و انبارها در زیرزمین و برقراری ارتباط به وسیلۀ پله است.
کارکنان به ازای هر ۱۰۰ تخت اشغال شده و ۱۰۰۰ بیمار (آلمان ۱۹۹۵ – ۱۹۸۰)
باید بین اتاقهای آرشیو فایلها، مدارک و فیلم از قسمت اداری، بخش اشعۀ ایکس و غیره و تدارکات (داروخانه، ضد عفونی، آشپزخانه و غیره) و تجهیزات (آشپزخانه، قسمت اداری، کارگاهها و غیره) تمایزی قایل شد. عمق ضروری رفها و قفسهها، به اجناسی که نگه داری میشوند بستگی دارد. به فایلها، کتابها و فیلم، mm 400 – 250 فضا کافی است و برای تجهیزات، لوازم یدکی چینی و غیره mm 600 – 400. سیستمهای قفسه بندی متحرک، برای کاستن از سطح اشغالی مفید است. بار زیاد تحمیلی از طرف قفسهها (تا ) را باید از مراحل اولیه در نظر داشت.
اتاقهای عمومی
اتاقهای غذاخوری و کافه تریا بهتر است که برای دید بهتر در طبقۀ همکف یا در طبقۀ آخر قرار گیرند. ارتباط با آشپزخانۀ مرکزی، توسط آسانسور حمل کالا امکان پذیر است که در دسترس عیادت کنندگان نمیباشد. حال در نظر بگیرید که آیا تفکیک عیادت کنندگان، کارکنان و بیماران قابل قبول است یا خیر. امروزه، اتاقهای غذاخوری را افرادی از خارج اداره میکنند و سیستم سلف سرویس، مورد قبول همه قرار گرفته است. پیشخوانهای سالاد باید جدا باشند.
اتاقهای اداری
اتاقهای اداری باید با کریدور به هال ورودی مرتبط باشد و نیز در نزدیکی مسیرهای رفت و آمد اصلی قرار گیرند. مسیر مناسب به قسمت تدارکات را نیز باید در طرح منظور کرد.——طراحی بیمارستان
شرایط زیر، براساس اشغال ۱۰۰ تخت پیشبینی شده است. در قسمت اداری، ۱۲ – ۷ برای هر کارمند در نظر گرفته میشود. اتاقهایی که با بیماران و اقوام آنها سر و کار دارند، باید مرتبط با پذیرش (هال ورودی)، حسابها و درآمدها ( ) باشند.
ارتباط با ورودی سوانح نیز از اهمیت بالایی برخوردار است و باید حداقل دو قسمت پذیرش (هر یک )، صندوقدار ( ) و حسابدارها ( ) وجود داشته باشد.
اتاقهای اضافی مورد نیاز عبارتند از: یک دفتر برای مدیر قسمت اداری ( )، یک اتاق منشی ( )، یک دفتر مدیران ( ، احتمالاً در قسمت تدارکات)، یک دفتر پرستاران ( )، یک دفتر پرسنل ( ) و آرشیو مرکزی ( ، احتمالاً در زیرزمین، با یک ارتباط به بخش اداری از طریق پلهها).
مطابق با نیازها، پلان باید شامل: اتاق سرپرستار و کارکنان امور رفاهی، اطاق کارمندان پزشکان، اطاق مشاوره، آرشیو سوابق پزشکی، کتابخانههای متخصصان و بیماران و یک آرایشگاه (با دو صندلی) باشد.
توجیه منطقی حسابها و استفاده از سیستمهای الکترونیکی و کامپیوتر در طول طراحی باید مد نظر قرار گیرند (مثلاً مسیر کابلها در کف – احتمالاً کفهای برآمده میز مرکزی با ارتباطات توسط لولهها و غیره).
ورودی اصلی
رفت و آمد عمومی فقط به ورودی اصلی ارتباط دارد که به دلایل بهداشتی (مثل خطر آلودگی و عفونت)، ورودیهای خطی باید در نظر گرفت. هال ورودی، بر اساس اصل در باز باید به صورت یک اتاق انتظار عیادت کنندگان طراحی شود. طرحهای کلی، امروزه بیشتر شبیه طرح سراسری یک هتل مدرن است که از حالت بیمارستانی بودن متفاوت شده است.
اندازۀ هال به ظرفیت تخت بیمارستان و حداکثر تعداد عیادت کنندگان بستگی دارد. مسیرهای رفت و آمد عیادت کنندگان، بیماران و کارکنان از هال به سمت جلو، از یکدیگر جدا میشود. سوییچ بورد پذیرش و تلفن ( ) با استفاده از پیشخوانها شکل میگیرند که به کارکنان، این امکان داده میشود تا به صورت مؤثرتری به نظارت بپردازند. اما باید بتوان دسترسی عمومی از پذیرش به قسمتهای داخلی و مسیرهای رفت و آمد کارکنان را مانع شد. هال ورودی باید در برگیرندۀ تلفنهای عمومی و یک کیوسک مخصوص فروش تنباکو، شیرینی، گل و نوشتافزار باشد.——-طراحی بیمارستان
ورودی بیماران سوانح
برای بیماران سوانح که وارد میشوند یک راه سرپوشیده یا هال بسته که بخش اداری بر آن نظارت دارد اما از ورودی اصلی قابل دید نیست، ترجیح داده میشود. مسیرهای کوتاه به بخش بیماران سرپایی و جراحی / اشعۀ ایکس و به اتاقهای نگه داری بیماران باید در طرح بگنجد، که باید بدون رفت و آمد عمومی نیز باشد. یک اتاق معاینه برای کمکهای اولیه ( )، یک دستشویی ( )، یک اتاق ورودی ( )، یک اتاق مخصوص حداقل دو برانکارد، یک انبار ملحفه نیز باید در محوطهای در نظر گرفته شود که مستقیماً از آن طرف ورودی قابل دسترسی باشد.
آموزش و تحقیق
قسمت مسکونی
قسمتهای مسکونی، بدون استثنا، از بیمارستان اصلی جدا میشوند اما از طریق یک راه دسترسی به کل سایت میتوان به آن رسید. قسمت مسکونی، به خانههای مسکونی، آپارتمانها و مدارس آموزشی تقسیم میشوند. برای خودروهای کارکنان باید به اندازۀ کافی فضای پارکینگ در نظر گرفته شود. علاوه بر پرستاران، خانههای مسکونی مخصوص کارکنان زن باید پذیرای پزشکان زن، پزشکیاران، کارکنان جانبی و دانشجویان نیز باشد. اتاقهای نشیمن و خواب باید به طور هماهنگ به صورت اتاقهایی یک نفره با قفسه و لگن دستشویی ( ) یا ترجیحاً با یک محوطۀ WC / دوش جداگانه طراحی شوند. ابعاد معمولی این اتاقها است. ارتفاع طبقات ساختمانهای مسکونی استاندارد مناسب است. نظرات دربارۀ ترتیب واحدهای آشپزخانهای متفاوت است. پیش از این، رسم بر این بود که ۱۲ – ۱۰ اتاق در یک گروه مسکونی یک آشپزخانه ( )، محل استراحت و فراغت ( ) و احتمالاً یک بالکن و یک اطاق نظافت ( ) را به اشتراک مورد استفاده قرار میدادند. اما امروزه، اتاقهای با یک قسمت پخت و پز مجتمع و امکانات آپارتمانی مرسوم هستند (نگاه کنید به بخش هالهای مسکونی دانشجویان). اتاقهای عمومی مخصوص کارکنان عبارتند از یک محل استراحت و فراغت ( برای هر اتاق؛ حداقل ) مرتبط به یک اتاق چند منظوره ( )، یک رختکن، WC ها، یک رختشویخانه ( )، یک اتاق خشک کن ( ) و یک انباری ( ). خانههای مسکونی مشابه، مخصوص کارکنان مرد نیز باید در طرح بگنجد مگر آن که، اندازۀ بیمارستان وجود یک خانۀ مسکونی عمومی را بطلبد.
آپارتمانها
پزشکان باید در آپارتمانهای دو اتاقه در بلوکهای جداگانۀ مردانه و زنانه اسکان داده شود.آپارتمانهای سه و چهار اتاقه ( ) را باید به دور از این بلوکها برای پزشکان و مدیران و سرپرستاران بیمارستان در طرح منظور کرد. اتاقهای همگانی مثل کتابخانه و اتاق مطالعه ( )، باشگاه ( )، در صورت ضرورت میتوانند برای پزشکان ترتیب داده شوند. نسبت آپارتمانها برای پزشکان در حال کاهش است.
مدارس آموزشی
برای ایجاد تجربیات عملی، محوطهای مخصوص در نزدیکی بیمارستان، برای آموزش دانشجویان پزشکی، تدریس و تحقیق لازم است. افزایش تعداد دانشجویان، نیاز به مدارس آموزشی را بیشتر میکند. با توجه به این مورد، موارد زیر را باید آماده کرد: فروشگاهها، کارگاهها، جایگاههای تجربی (داروخانه)، امکانات سمعی و بصری برای پخش ویدیویی از بخش جراحی، احتمالاً یک کافه تریای جداگانه، سالنهای سخنرانی (۵۰۰ – ۱۵۰ صندلی)، یک کتابخانه، آزمایشگاههای تحقیق و آموزش، اتاقهای تمرین و فضای اداری. تعداد اندازه تمام اتاقها به مقیاس و مکان مدارس بستگی دارد.
جایگاه های تجربی
جایی است که تمام حیوانات آزمایشگاهی در آنجا نگه داری میشوند و محلی با اهمیت خاص در بیمارستانهای دانشگاهی به حساب میآید. جایگاه تجربه و آزمون، به سایر قسمتهای آزمایشگاهی با آسانسورهای نفر و بار مربوط میشوند. برای تولید مثل و نگه داری حیوانات باید محلهای اضافی بزرگی در طرح منظور کرد.—–طراحی بیمارستان
کتابخانه
کتابخانههای پزشکی باید به صورت کتابخانههایی با قفسههای باز بدون انبار بسته، بدون نیازهای صدور کتاب طراحی شوند. بخش زیادی از نوشتجات را، مجلات و نشریات دورهای تشکیل میدهند. داشتن میزهای مطالعه به تعداد کافی با چراغهای مطالعه، جایگاههای خواندن میکروفیش، دیدن اسلاید و ماشینهای تایپ، از اهمیت زیادی برخوردار هستند. اگر کتابخانه به سیستمهای حمل و نقل کوچک یا متوسط بیمارستان متصل باشند، امری سودمند است.
بخش سوانح و اورژانس و بیماران سرپایی
سوانح و اورژانس (A&E)
بخش سوانح و اورژانس، خاص بیماران سرپایی و بستری است و از طریق ورودی اورژانس قابل دسترس میباشد. توجه داشته باشید که حداقل فضای بالا سر خودرو m 50/3 است. وجود تابلوهای علایم ورودی مخصوص خودرو برای رانندگان آمبولانس، از نظر نجات جان بیماران از اهمیت حیاتی برخوردار است. قرار دادن این ورودی در سمت مقابل ورودی اصلی ساختمان، جنبۀ بهتری دارد تا از تماس با عیادت کنندگان و بیماران دیگر دوری شود. بخش سوانح و اورژانس متشکل از اتاقهای درمان اورژانس ( ) مجهز به تختهای عمل، چراغهای عمل کوچک، قفسهها و دستشوییها و اتاقکهای مخصوص بیمار است. به علاوه یک اتاق گچ با نیمکت و تجهیزات مربوطه و اتاق درمان با شوک و ریکاوری را نیز باید در نظر داشت.——طراحی بیمارستان
مجاورت با بخش جراحی یک ضرورت است، حتی اگر یک اتاق مخصوص موارد اورژانس در طرح بگنجد ضمن آن که خدمات جراحی و بیهوشی را نیز باید در جانب آن به شکل گروهی در نظر گرفت
بیمارستانهای سوانح
این بیمارستانها فقط در شهرها قرار دارند و اغلب به امور توانبخشی مشغولند. این بیمارستانهای جانبی با یک دپارتمان جراحی ورزیده، اغلب در بیمارستانهای عمومی قدیمی قرار داشتند که به ساختمانهای جدید انتقال یافتهاند.
دفترهای بهداشت عمومی
در آلمان، این دفترها اغلب وظایف یک کلینیک بیماران سرپایی را به اجرا میگذارد؛ آنها مأخذ تدابیر پیشگیرانه و درمانهای بعدی بیماران سرپایی هستند که مرخص شدهاند. امکانات خاص یک کلینیک سرپایی عبارت است از:
- اتاقهای معاینه و درمان برای تشخیص اولیه، درمان اولیه، درمان و مشاورههای بعدی و غیره که همگی دارای اتاقهای انتظار جداگانهای میباشند،
- اتاقهای دفتری باید برای هماهنگ کردن پزشکان، به عنوان مثال، استراتژیهای مخصوص مبارزه با اپیدمیها مهیا باشد و در ضمن باید اتاقهای جلویی (مثلاً برای سوابق و غیره) و اتاق انتظار جداگانهای در نظر گرفته شود،
- درمان بیماریهای مقاربتی نیازمند اتاقهای معاینه با WC، اتاقهای جلویی مخصوص سوابق بیماران و غیره و اتاقهای انتظار است، و
- خدمات رفاهی کودکان، باید دارای یک اتاق انتظار، یک اتاق پرستاری و فضای کافی برای کالسکة بچهها (در قسمت ورودی)، سوابق و مواد و اشیاء باشد.
علاوهبر اینها، طرحها باید شامل اتاقهای پزشکی- فنی، بخشهای اشعة ایکس، اتاقهای مخصوص مدیران و پرسنل، و اتاقهایی برای آرشیو کردن باشند.
اندازة تمام این اتاقها متنوع است و باید مورد توافق طراح و کاربران قرار گیرد.
زایشگاه و مراقبت از نوزادان
بخش زایشگاه و مراقبت از نوزادان، ارائه کنندة مراقبت پیوستة جسمی، پزشکی، روانشناسی و اجتماعی از مادران و نوزادان و به دنبال آن ترخیص از بیمارستان است. پس از تولدهای بدون اشکال، مراقبت از مادران را میتوان بخشی از مراقبت عادی در نظر گرفت. اما مادران مبتلا به بیماریهای بسیار عفونی، همچون تیفویید، TB و هپاتیت باید در اتاقهای مراقبت جداگانهای بستری شوند. در صورتی که عملکردهای حیاتی قطع شود، تدارک انتقال آسان به اتاق مراقبتهای ویژه باید وجود داشته باشد. نوزادان با مشکلات عفونتی و تنفسی (مثل نوزادان نارس)، باید به بخشهای مخصوص یا نزدیکترین بیمارستان کودکان انتقال یابند.
تقسیمبندی بخش مراقبت زایشگاه مانند بخش ملاقات عادی است: مراقبت اساسی، مراقبت درمانی، مراقبت بیمار، قسمت اداری و تدارکات. سازماندهی مراحل به همراه انتخاب مراقبت در اتاق، مراقبت گروهی و مراقبت انفرادی نیز همانند مراقبت عادی است. با تدارک قسمت نوزادان به صورت متمرکز، واحد مراقبت نوزادان در کنار یا در داخل واحد مراقبت زایشگاه قرار میگیرد. برای کاستن از آلودگی، این بخش به اتاقهای کوچکی تقسیم میشود. نوزادان، برای تغذیه از شیر مادر روی چرخهای مخصوص و به صورت دستی به اتاق مادر آورده میشوند. این امر، تماس مکرر بیشتری را بین مادر و فرزند نسبت به طرحهای قدیمی با اتاقهای تغذیة متمرکز فراهم میسازد. قرار دادن مادران و نوزادان در یک اتاق، به این معناست که نوزادان نیازی به آوردن ندارند که این، باعث کم شدن کار پرسنل میشود اما مستلزم تدارک جا به صورت غیراقتصادی برای نوزادان است. به رغم این مسأله این امر در برخی بیمارستانها حالت استاندارد پیدا کرده است.
امکانات و اندازة واحدهای مراقبت
این واحدها، عموماً کوچکتر از قسمتهای مراقبت عادی هستند و اتاقهای کوچکتر نیز ترجیح داده میشوند زیرا از نظر نکات بهداشتی، آسانتر قابل کنترل هستند (حرکت و نقل و انتقال کمتر کارکنان و عیادت کنندگان). بنابراین، بهتر است تا ابعاد هر واحد مراقبت به ۱۴- ۱۰ فضای تخت کاهش یابد. عملکردها را میتوان به موارد زیر تقسیم کرد: مراقبت از مادران سالم مراقبت از نوزادان سالم، مراقبت از نوزادان خاص (مثل نوزادان نارس) و وظایف تابعه. به دلایل بهداشتی، تقاضای بیشتری برای مراقبت از مادران و نوزادان نسبت به مراقبت عادی وجود دارد. بنابراین لابی عیادت کنندگان و رختکن را باید علاوه بر سیستم معمولی تفکیکسازی مهیا کند. فضای تخت مانند مورد مراقبت عادی طرح میشود اما با این وجود، فضای لازم برای هر تخت باید افزایش یابد تا فضایی نیز برای تخت بچه در کنار تخت مادر وجود داشته باشد. ترکیبهای حمام نشسته / دوش و دوشها را باید در قسمت سرویسهای بهداشتی مهیا ساخت زیرا مادران نباید در وان، حمام کامل بکنند.
واحدهای مراقبت نوزادان، شامل این موارد است: فضاهای تخت مخصوص نوزادان، قسمتهای درآوردن / پوشیدن لباس، حمام نوزادان، قسمت توزین، جایگاه پرستاران نوزادان و احتمالاً یک قسمت مخصوص چرخدستیها، یک واحد مخصوص مراقبت از نوزادان با تختهای مجزا و قسمتهای مخصوص مراقبت، باید برای نوزادان با شرایط بیمارگونه در نظر گرفته شود. عوامل یا اتاقهای زیر نیز باید در بخش تابعه در نظر گرفته شوند: محل استراحت پرستاران، آشپزخانة کوچک، دفاتر پزشکان، اتاق معاینه و درمان، اتاق کار پاکیزه، حمام بیماران، اتاق روزانة بیماران و عیادت کنندگان، فضای انبار مخصوص تجهیزات و اسباب نظافت، WCهای کارکنان و عیادت کنندگان، قفسهها و اتاقی برای مشاوره با بستگان بیمار.
محیط
برای کاستن از انتقال میکروبهای موجود در هوا، سیستم تهویه، باید تعویض هوا را هشت مرتبه در ساعت انجام داد. دما باید بین ۲۴- ۲۶ درجه سانتیگراد باشد.
موقعیت
مسیر انتقال مادران و نوزادن پس از ترخیص، باید تا حد امکان کوتاه بود از سایرکریدورهای شلوغ نگذرد. مراقبت، مامایی و زایشگاه باید در یک طبقه باشد تا به استفاده از آسانسور نیازی نباشد.
سردخانه محل جنازهها، پاتولوژی، محوطة خدمات
سردخانه محل جنازه¬ها پاتولوژی
سردخانه محل جنازههای یک بیمارستان، شامل اتاقهایی برای نگهداری و اتاقهای Post – mortem است. به طور مخصوص، باید یک انبار تابوت، سردخانه نگهداری اجساد، محلی برای کفن و دفن و امکاناتی برای پاتولوژیستها وجود داشته باشند. به عنوان یک واحد بیمارستانی مستقل، طرح آن باید به گونهای باشد که به واسطة مسیری کوتاه، به گروهی از آسانسورها دسترسی داشته باشد (به جایگاههای پرستاری). ورودی برای بستگان باید دارای علامت باشد و راه ورودی نیز باید برای ورود خودروی افراد کفن و دفن وجود داشته باشد. بسته به اندازة بیمارستان، بخش باید دارای یک آزمایشگاه و بایگانی باشد
محوطة خدمات رسانی
فعالیتهای پشتیبانی بیمارستانی، باید در یک محل متمرکز باشد. یک محوطة خدماترسانی که بهتر است در قسمت تدارکات و دفع زائدات باشد، این امر را ممکن میسازد. تأمین و دفع تمام اجناس و مواد بیمارستانی از طریق یک راه رابط جداگانه هدایت میشود که از ورودیهای اصلی و اورژانس جدا هستند. هنگام طراحی نه تنها باید به محل پارک و مانور خودروهای حامل کالا توجه کافی داشت، بلکه همین توجه را باید به تنوع زایداتی معطوف کرد که باید دفع شوند (آشپزخانه، مخزن فاضلاب عفونی، فلز، شیشه، کاغذ، مواد شیمیایی و غیره). به علاوه، اتاقهای جانبی محوطة خدماترسانی، ژنراتورهای برق اضطراری، اتاق کنترل آبپاشها، سیستم توزیع اکسیژن و سایر تأسیسات را در خود جای میدهند. در نتیجه وظایف بسیار متفاوت و انواع مختلف خودروهای تدارکاتی که باید پذیرفته شوند، نمیتوان فضای مورد نیاز خاصی را تعیین کرد تا مطابق با نیازها باشد. در مراحل اولیه طراحی، طراح و مصرف کننده باید روی ضروریات توافق نماید. زیرزمین، مناسبترین محل برای این منظور است که دسترسی به آن فقط از طریق یک سطح شیبدار امکانپذیر است (شیب باید کمتر از باشد). جاییکه این محوطه ساخته میشود باید از مقررات تهویه نیز پیروی کرد.